Σιγά,ρε φίλε

Γράφει η Χαριτίνη Μαλισσόβα

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τη Μάρω Λεονάρδου,ως προς τη δημόσια εικόνα της,μια και βρίσκεται στα τηλεοπτικά δρώμενα εδώ και πολλά χρόνια,ως εκφωνήτρια δελτίου ειδήσεων,κυρίως.

Πρέπει να πω ότι με εξέπληξε θετικά όταν διάβασα το πρώτο της βιβλίο κάποια χρόνια πριν,αφού η γραφή της ήταν ώριμης συγγραφέως και διαπραγματευόταν ένα σύγχρονο της εποχής του πρόβλημα,το οποίο τελικά είναι διαχρονικό,αφού η κοινωνική δικτύωση άλλαξε ταμπέλες,στην ουσία όμως  αφορά την επικοινωνία σε κάθε μορφή.

Έκτοτε παρακολούθησα τη συγγραφική της δουλειά και,όταν είδα ότι κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο,το αναζήτησα και από τη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου δεν το άφησα παρά μόνο όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα.

Απέχοντας εδώ και κάποια χρόνια από την αμιγώς γυναικεία λογοτεχνία,επειδή στράφηκα και σε άλλου είδους αναγνώσματα,αλλά διατηρώντας πάντα μια ματιά  χωρίς προκατάληψη απέναντι στα καλά βιβλία και απέχοντας από το παιχνίδι της ταμπέλας περί ποιοτικού και μη, αντιλήφθηκα ότι,ενώ το πρώτο που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ο τίτλος του:"Σιγά,ρε φίλε",σε συνδυασμό με το καλαίσθητο εξώφυλλό του: μια όμορφη γυναίκα που κι ένα ροζ τριαντάφυλλο πάνω σε χρήματα,αυτό που τελικά με κέρδισε ήταν η πλοκή της ιστορίας ή για να ακριβολογώ το πλέξιμό της και παράλληλα το μπλέξιμο όλων των ηρώων  του βιβλίου.

Πρόκειται για  μια πολύ έξυπνη μυθοπλασία με κεντρική ηρωίδα μια 45άχρονη εκπαιδευτικό,συγγραφέα παιδικών παραμυθιών,(σύζυγο εκπαιδευτικού και μητέρα δύο γιων στην εφηβεία)η οποίααποφασίζει να δώσει τέλος στον χωρίς έρωταγάμο της για να βρει τον "μεγάλο" έρωτα.

Ανάμεσα σε όλα αυτά η  παράλληλη πορεία της με άλλους τρεις γάμους με άμεσο αντίκτυπο στη δική της πορεία ως παντρεμένη αλλά και ως διαζευγμένη.

Ο σύζυγος,ο Κωστής, ο οποίος την ωθεί στην απόφασή της μετά από χρόνια υπομονής...

Ο συμφεροντολόγος  Αρχιμήδης,η ελαφριά Άννα ,ο τραπεζικός Γιώργος,η κυρία Φρόυντ ,ο Μιχαήλ,μια όμορφη και υπομονετική Ιταλίδα, ο Αντρέ και ένας χαμένος αδελφός, σε ένα γαιτανάκι  σχέσεων συγκρούσεων ενίοτε  και σύμπλευσης με την ηρωίδα του βιβλίου η οποία  προσπαθεί να ζήσει το όνειρο,τον μεγάλο έρωτα.

 "Έντεκα στους δέκα άντρες που συνομιλούν σήμερα στο διαδίκτυο, άσχετα τι δηλώνουν, είναι είτε παντρεμένοι είτε δεσμευμένοι είτε στην καλύτερη περίπτωση μπερδεμένοι. Οι πραγματικά ελεύθεροι είναι είτε προβληματικοί είτε κακάσχημοι..." ή στη σελίδα 154: "Υπάρχουν ζευγάρια που βρίζονται, τσακώνονται, σκοτώνονται, παίζουν μέχρι ξύλο καμιά φορά και παρ\' όλα αυτά μένουν μαζί. Ο βαθμός της αλληλεξάρτησής τους είναι τόσο μεγάλος, που η ποιότητα της μεταξύ τους ζωής ίσως να μην έχει και τόση σημασία. Τους αρκεί που είναι μαζί και διατηρούν αυτήν τη συντροφικότητα, με αρκετά σκληρό τρόπο, ξορκίζοντας τη μοναξιά που συνεπάγεται ο ενδεχόμενος χωρισμός. Οι βρισιές και οι γκρίνιες είναι ο δικός τους τρόπος να λέει ο ένας στον άλλον "Σ' αγαπώ". Τελικά, αν και ισχυρίζονται ότι θα ήθελαν να χωρίσουν, δεν μπορούν και δεν το κάνουν ποτέ" (σελ. 154-155).

Η Μάρω Λεονάρδου στο βιβλίο της «Σιγά ρε φίλε» ,με γλώσσα αιχμηρή,χωρίς περιστροφές ,μιλά για τα προβλήματα των πολυετών,χωρίς έρωτα, γάμων ,για την κρίση των σχέσεων των δύο φύλων,για την ανάγκη που νιώθει κάθε γυναίκα ανεξαρτήτου ηλικίας να νιώθει μοναδική και να της το δείχνει ο άνθρωπος με τον οποίο  είναι μαζί.

Μιλά με ευθύτητα για τη συζυγική απιστία,για  τις αντιθέσεις ανάμεσα στις παράλληλες σχέσεις ,όταν αυτό που κατακρίνει ο σύζυγος,μπορεί να αρέσει σε κάποιον άλλον.

Μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας γίνεται εμφανές το ψέμα και η υποκρισία που υπάρχει στις παραδοσιακές και φαινομενικά καλοβολεμένες οικογένειες. "-Τι ευτυχισμένο ζευγάρι! θα λένε όλοι τότε που τα τριάντα χρόνια γάμου θα έχουν σβήσει τις δικές του απιστίες: -Έλα μωρέ, άντρας είναι! και τη δική της απόγνωση: -Τι ηρωίδα μάνα! Τότε που θα έχουν ξεχαστεί τα χρόνια που εκείνη τον μισούσε και ευχόταν κρυφά ακόμη και να πεθάνει, για να ελευθερωθεί δίχως να χρειαστεί να τον χωρίσει, θα έχουν ξεχαστεί και τα βράδια που ο ήχος από το σούρσιμο της παντόφλας του μπροστά στην τηλεόραση της προκαλούσε νευρική κρίση, θα έχουν σβηστεί όλα από τη μνήμη της. Τότε εκείνη κλεινόταν στο μπάνιο ή στην κρεβατοκάμαρα για να το αντέξει, διάβαζε δεκάδες βιβλία -να γιατί έχει μεγάλη πέραση η γυναικεία λογοτεχνία-, μέχρι να ξημερώσει η νέα μέρα και να ξαναρχίσει ο ίδιος αγώνας για τα παιδιά, το μεσημεριανό φαγητό, τα ψώνια, τα μαθήματα, τους συγγενείς και για όλα αυτά που, όπως σωστά έγραψε η Αμερικανίδα Ίντιθ Γουόρτον, κρατούν τους παντρεμένους κοντά και ταυτοχρονα σε ασφαλή απόσταση για να μην αλληοσφαχτούν" (σελ. 224).

Χωρίς ίχνος μελοδραματισμού μιλά για τη μοναξιά της διαζευγμένης γυναίκας,για την ταμπέλα που εύκολα κρεμά το κοινωνικό σύνολο και κυρίως για την ευκολία της εναλλαγής των σχέσεων η οποία όχι μόνο δεν καταφέρνει να διώξει τη  μοναξιά και τα αρνητικά συναισθήματα,αλλά την κάνουν να αισθάνεται ακόμα πιο μόνη.

Πόσο δύσκολη είναι μία τέτοια απόφαση,να αλλάξεις σελίδα στη ζωή σου για να κερδίσεις χαμένο χρόνο και να ανακτήσεις αμένα συναισθήματα όταν αυτό που βλέπεις παντού δεν είναι παρά αρπακτικά που ζητούν  ανταλλαγή βογγητών ολίγων λεπτών;

Η ιστορία δεν αδικεί κανέναν ήρωα,αφού στο δεύτερο μέρος του βιβλίου υπάρχει και η άποψη της άλλης πλευράς,όλων των ηρώων τόσο σε σχέση με την ηρωίδα όσο και σε σχέση με τους υπόλοιπους ήρωες της ιστορίας,πολλές από τις οποίες αποτελούν πραγματική έκπληξη για τον αναγνώστη ,αφού  στις σελίδες τους αποκαλύπτονται  καταστάσεις και συναισθήματα ανατρέποντας  τα μέχρι πρότινος συναισθήματα του αναγνώστη και αυξάνοντας το ενδιαφέρον για την εξέλιξη και το τέλος της ιστορίας .

Ένα βιβλίο που δεν εκβιάζει τον αναγνώστη να πάρει το μέρος του ενός ή του άλλου,αφού τελικά "δεν υπάρχει σωστή και λάθος άποψη για τη ζωη΄:απλώς διαφορετική."

Το βιβλίο είναι καλογραμμένο,χωρισμένο σε ευανάγνωστα κεφάλαια,που το καθένα έχει το δικό του ρόλο στην αφήγηση,με περιρρεόυσα την αίσθηση της αλήθειας.Βέβαια, "Υπάρχουν άντρες που θέλουν μόνο το σεξ, υπάρχουν άντρες που θέλουν και την τρυφερότητα, υπάρχουν και άντρες που φοβούνται τη δέσμευση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν \"παγιδευτούν\" θα απατήσουν τη σύζυγο και μάλιστα κατά κόρον.", επισημαίνει .

Με έντονο το αίσθημα της συμπόνιας απέναντι στη ηρωίδα της, η Μάρω Λεονάρδου απαντά στην ερώτησή μου σχετικά με "Ποια όρια,τελικά,πρέπει να έχει κανείς ξεπεράσει,για να του πούμε:Σιγά ρε φίλε;;"

 -Πολλά! Πάρα πολλά. Αλλά αξίζει τον κόπο! Γιατί όταν δεν φοβάσαι την κρίση και άποψη των άλλων, ή τη μοναξιά σα γυναίκα, τότε μόνο μπορείς να επιβιώσεις στον ανδροκρατούμενο κόσμο της σύγχρονης Ελλάδας. Αλλά τότε είναι που είσαι πραγματικά ελεύθερη και δυνατή. Κι αυτό έχει τεράστια γοητεία, πιστέψτε με.