Πάντα Lonely: ο Visual Εορτασμός του Φρανκ Σινάτρα

Ο Frank Sinatra πάντα θα πρέπει να εορτάζεται για γεμάτα αίσθηση του στυλ, μελίρρυτο φωνή, και εκφοβιστική συμπεριφορά. Ήταν το πρώτο σύγχρονο ποπ του κόσμου αστέρων. Αλλά το πιο σημαντικό πολιτιστικό συμβολή Σινάτρα μπορεί να είναι αυτό που είναι γνωστό για τουλάχιστον: να είναι ένα πρωτοποριακό καλλιτέχνης καταγραφής. Με την κυκλοφορία του "Wee Στις πρώτες πρωινές ώρες," το 1955, Sinatra διέδωσε την ιδέα του άλμπουμ-μια επιλογή από τραγούδια που συνδέονται θεματικά στεγάζεται σε ένα πακέτο με ένα ενοποιητικό κάλυμμα. Πριν από αυτό το ισχυρό ρεκόρ Σινάτρα χτυπήσει τα ράφια, τα τραγούδια έχουν συσκευαστεί και θεωρούνται, ως επί το πλείστον, όπως απομονώνονται ποιητική δηλώσεις, ή "ξεχωρίζει". Με την επιμέλεια του άλμπουμ με τραγούδια που είπε μια ιστορία που ήθελε να πει, και από το τραγούδι κάθε λέξη σαν να το έγραψε, Sinatra εισήγαγε ένα επίπεδο προσωπικής έκφρασης στη διαδικασία εγγραφής που έφτασε λογοτεχνικά ύψη.

Το concept άλμπουμ καταστήσει ευκολότερο για το κοινό-ρεκόρ για την αγορά να σχετίζονται με τη μουσική που αγοράσατε. Εγγραφές έγιναν φίλοι με τους οποίους ήταν δυνατόν να μοιραστούν γέλια, την ευκολία στενοχώρια, και να αποκτήσουν πολύτιμες κομμάτια των συμβουλών. Sinatra κατέγραψε πενήντα εννιά στούντιο άλμπουμ και δύο ζωντανές εγγραφές κατά τη διάρκεια σαράντα οκτώ χρόνια καριέρας του. Κάλεσε «Frank Sinatra τραγουδά μόνο για το Lonely", από το 1958, την αγαπημένη του.

Ένα από τα πιο διερευνηθούν θέματα Σινάτρα ήταν η μοναξιά.

Μην ξεγελιέστε από το γοητευτικό χαμόγελο και η ανεμοδαρμένη, χαλαρή ενέχουν ότι Sinatra χτυπά στο εξώφυλλο του "Nice 'n' Easy», από το 1960. Το ομώνυμο κομμάτι ζει μέχρι το όνομά του, αλλά τα περισσότερα από τα τραγούδια είναι φορτωμένο με συγκρούσεων, λαχτάρα, και οι κίνδυνοι της πτώσης στην αγάπη.

Το 1965, το ροκ εν ρολ ερχόταν από την ηλικία. Οι Beatles "Βοήθεια!" Και "Rubber Soul," του Bob Dylan "Φέρνοντας το όλα πίσω στο σπίτι," των Who "Η γενιά μου," και οι Rolling Stones "" Όχι. 2 "και" Από τα κεφάλια μας "ήταν όλα κυκλοφόρησε φέτος. Αλλά το άλμπουμ της χρονιάς Grammy πήγε να Σινάτρα για "Σεπτεμβρίου για τα έτη μου,« παράπονο σχόλιά του για την τέχνη της γήρανσης του πληθυσμού.

«Γεννήθηκα 12η του Δεκεμβρίου 1915," Sinatra λέει στο ακροατήριο κατά τη διάρκεια των δώδεκα λεπτά μονόλογος για το άλμπουμ που ηχογράφησε ζουν σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης Λας Βέγκας με τον Count Basie Orchestra. "Γεννήθηκα ένα πολύ κοκαλιάρικο παιδί», λέει, «έτσι κοκαλιάρικο ότι τα μάτια μου ήταν ενιαίο αρχείο." Ο μονόλογος, η οποία έχει τον τίτλο "The Tea Break," προσφέρει μια οικεία γεύση από το χιούμορ Sinatra, της ενέργειας, και νταηλίκι επί σκηνής. Ο πατέρας μου, ο οποίος έχει ακούσει Sinatra από τότε που ήταν παιδί, μου είπε ότι αν έπρεπε να διαλέξω ένα από τα άλμπουμ του τραγουδιστή να βάλει σε μια κάψουλα του χρόνου, "Σινάτρα στο Sands,« από το 1966, θα είναι το ένα, γιατί συλλαμβάνει καλύτερα Σινάτρα στην ουσία του.

Sinatra δεν ονομαζόταν "ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου" για φωνητικές χορδές του. Ίδρυσε Reprise Records, το 1960, έτσι ώστε να μπορεί να διερευνήσουν οποιαδήποτε είδους μουσικές έννοιες ήθελε. Το 1969, κυκλοφόρησε το "Ένας άνθρωπος μόνος," μια συνεργασία με τον ποιητή Rod McKuen, ο οποίος έγραψε τα λόγια και τη μουσική. Από τα δώδεκα τραγούδια του ρεκόρ, πέντε από αυτές ομιλούνται. Το άλμπουμ δεν ήταν ένα χτύπημα.Αλλά χρησιμεύει ως ένα μόνιμο παράδειγμα της προθυμίας Σινάτρα να ρισκάρει ως καλλιτέχνης.

Sinatra χτύπησε και πάλι το επόμενο έτος, το 1970, με «Watertown." Μόνο αυτός ο δίσκος ήταν περισσότερο από ένα flop. Παράγεται από τον Bob Gaudio, ο οποίος ήταν ένας από τους Frankie Valli Τέσσερις Εποχές », Watertown" είναι το πιο κοντινό πράγμα σε ένα ρεκόρ χώρα που Σινάτρα που έχει καταγραφεί ποτέ. Μια ηλεκτρική κιθάρα παίζει ένα cowpoke γλείψιμο εισέρχεται σε οκτώ δευτερόλεπτα, που ακολουθείται από ένα hokey γραμμή για τη ζωή σε μια μικρή πόλη που περιέχει δύο λέξεις μειωθεί με αγροτικός απόστροφο-τόσο σπάνια περιστατικά για έναν τραγουδιστή των δημοφιλή πρότυπα και γνωστός κύριος του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Παλιά Watertown δεν υπάρχουν και πολλά happenin «προς τα κάτω on Main «CEPT μια λίγη βροχή

Αλλά «Watertown" δεν είναι ένα άλμπουμ χώρα. Είναι ένας κύκλος τραγουδιών για την κατάρρευση του γάμου που οικειοποιείται εικονογραφία της χώρας, για καλύτερα ή χειρότερα, να μεταφέρει τη ρύθμιση της ιστορίας, που εκτυλίσσεται σε μια μακρινή, ήσυχη πόλη. Ίσως ήταν η απόλυτη αγκαλιά του ανοίκειου-χωρίς προδιαγραφές, η χρήση της φυσαρμόνικας και jangly κιθάρες, η εικόνα της αγροτικής ζωής, ο παραγωγός ροκ εν ρολ, και η έλλειψη τίποτα να κάνει με το πόσιμο κονιάκ μετά από ώρες, που αποξένωσε ανεμιστήρες Σινάτρα. Αν Glen Campbell είχε καταγραφεί "Watertown," το άλμπουμ θα μπορούσε να γίνει κλασικό.

Μιλώντας για πόσιμο κονιάκ μετά από ώρες », μου καταρρίφθηκε,« από το 1981, η οποία θεωρείται σε μεγάλο βαθμό την τελική concept άλμπουμ Σινάτρα, είναι μια ευπρόσδεκτη επιστροφή για να διαμορφώσει για τον βασιλιά των τραγουδιών φακό. Η μόνη αναστολή των διαχρονικότητα είναι το μαύρο σακάκι Μέλη Μόνο που αυτός φοράει στο εξώφυλλο.

Sinatra πήρε πολλά πυρά για την χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για να δημιουργήσει ντουέτα στις δύο τελευταίες τους δίσκους του, "Ντουέτα", από το 1993, και το "Duets II", από το 1994. Sinatra καταγράφεται μόνος του και στη συνέχεια αποστέλλονται τα ίχνη του στο στούντιο σε όλο τον κόσμο, όπου οι εταίροι τραγούδι του τον άκουσαν τα ακουστικά τους, ενώ καθορίζονται τα μέρη τους. Ορισμένοι επικριτές αναρωτήθηκε αν αυτά τα τραγούδια θα πρέπει να θεωρείται ντουέτα καθόλου.Η μέθοδος παραγωγής με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν θεωρούνται αυτά τα δελτία concept albums, πάρα πολύ, με Sinatra έχει μεταμορφωθεί σε ένα πραγματικό εννοιολογικός καλλιτέχνης. Ανεξάρτητα, σε ηλικία εβδομήντα οκτώ, Σινάτρα ήταν ακόμα μπροστά από την καμπύλη. Και σε κανένα σημείο επεκτατική καριέρα του είναι η συγκίνηση στη φωνή του πιο χειροπιαστό από το τέλος του τελευταίου τραγουδιού για τους πρώτους "Ντουέτα", ένα σύμφυρμα «All The Way / Μία για το μωρό μου (και έναν ακόμη για το δρόμο ), "που χαρακτηρίζει το ποπ σαξοφωνίστα Kenny G, ο οποίος δεν είναι το μισό κακό σε αυτό το κομμάτι. Αλλά η μαγεία θα συμβεί μετά πέφτει έξω, μαζί με την υπόλοιπη ορχήστρα, όταν είναι ακριβώς Σινάτρα και ο Bill Miller, ο πιανίστας του τραγουδιστή πάνω από πενήντα χρόνια. "Ο άνθρωπος, μακριά του," Sinatra τραγουδά, κρατώντας πίσω ό, τι ακούγεται σαν ένα ξέσπασμα της πραγματικής δάκρυα, ενώ Μίλερ γαργαλήματα περίφημο ρεφρέν κλείσιμο του τραγουδιού από ελεφαντόδοντα του για τελευταία φορά σε κερί. Το αφεντικό του καταλήγει: "Είναι μια πολύ, πολύ, πολύ δρόμο."

Πηγή: The New Yorker