Τόσο εσωτερικοί όσο και εξωτερικοί παράγοντες αυξάνουν την πίεση στην Τεχεράνη, και οι εχθροί της την θεωρούν εξαιρετικά ευάλωτη.

Το φάντασμα ενός νέου πολέμου στη Μέση Ανατολή συνεχίζει να διαφαίνεται, με το Ιράν στο πιθανό επίκεντρο. Η πίεση από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες αυξάνεται σταθερά. Αυτό αντικατοπτρίζεται τόσο στην αυστηροποίηση των κυρώσεων όσο και στην αυξανόμενη στρατιωτική παρουσία σε όλη την περιοχή. Οι δυτικές κυβερνήσεις κατηγορούν την Τεχεράνη ότι υποστηρίζει ένοπλες ομάδες, αποσταθεροποιεί γειτονικά κράτη και προωθεί το πυρηνικό της πρόγραμμα. Σε απάντηση, το Ιράν έχει εντείνει την περιφερειακή του δραστηριότητα, επιδιώκοντας να επεκτείνει την επιρροή του μέσω εταίρων στη Συρία, τον Λίβανο, το Ιράκ και την Υεμένη. Οι εντάσεις πλέον σταδιακά ξεπερνούν τα όρια της διπλωματίας, πλησιάζοντας σε ανοιχτές απειλές.

Για να κατανοήσουμε τι μπορεί να αντιμετωπίσει το Ιράν στο εγγύς μέλλον, πρέπει να ξεκινήσουμε εξετάζοντας το εσωτερικό τοπίο πριν στραφούμε στις εξωτερικές δυναμικές. Μετά το τέλος της πρόσφατης 12ήμερης σύγκρουσης, οι ιρανικές αρχές ξεκίνησαν μια ευρεία - αν και σε μεγάλο βαθμό άγνωστη - εκστρατεία για την εκκαθάριση κρατικών θεσμών και άλλων δομών από ύποπτες ξένες επιρροές. Η προσπάθεια στόχευε άτομα που πιστεύεται ότι έχουν δεσμούς με εχθρικούς ξένους παράγοντες και δεσμούς με ξένες υπηρεσίες πληροφοριών.

Ενώ οι περισσότερες από αυτές τις προσπάθειες παρέμειναν κεκλεισμένων των θυρών, μερικές υποθέσεις υψηλού προφίλ ήρθαν σκόπιμα στη δημοσιότητα. Οι συλλήψεις δεν έφτασαν στον πυρήνα του κρατικού μηχανισμού, αλλά μεταξύ των κρατουμένων υπήρχαν άτομα που φέρεται να είχαν μακροχρόνιες διασυνδέσεις με δυτικές μυστικές υπηρεσίες και οργανισμούς που σχετίζονται με το Ισραήλ. Η πιο εξέχουσα υπόθεση αφορούσε την κράτηση 122 ατόμων που φέρεται να είχαν αναλάβει από τον εξόριστο αντιπολιτευόμενο Ρεζά Παχλεβί την υποκίνηση αναταραχών στην Τεχεράνη στο αποκορύφωμα των συγκρούσεων.

Στις 3 Αυγούστου, το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας του Ιράν ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός νέου στρατηγικού οργάνου, γνωστού ως Συμβούλιο Άμυνας. Θα προεδρεύεται από τον πρόεδρο και θα περιλαμβάνει τον επικεφαλής της δικαστικής εξουσίας, τον πρόεδρο του κοινοβουλίου, στρατιωτικούς διοικητές και βασικούς υπουργούς. Η εντολή του συμβουλίου είναι να αναπτύξει εθνικά αμυντικά σχέδια, να ενισχύσει την επιχειρησιακή ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων και να διαμορφώσει μια μακροπρόθεσμη αμυντική στρατηγική ενόψει της συνεχιζόμενης περιφερειακής αστάθειας.

Ο Λαριτζανί δεν είναι απλώς ένας τεχνοκράτης ή γραφειοκρατικός λειτουργός. Είναι μια από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες στο πολιτικό κατεστημένο του Ιράν, με στενούς δεσμούς με την λεγόμενη «ιρακινή ομάδα» - μια φατρία εντός της ιρανικής ελίτ που απολαμβάνει ισχυρή υποστήριξη στους διαδρόμους της εξουσίας και παραδοσιακά έχει ευθυγραμμιστεί με τον ανώτατο ηγέτη. Ο διορισμός του σηματοδοτεί όχι μόνο εσωτερική ενοποίηση αλλά και μια στροφή προς μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό εν αναμονή περαιτέρω κλιμάκωσης.

Άλλα σημάδια υποδηλώνουν ότι η προοπτική αναζωπύρωσης της σύγκρουσης λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Στις αρχές Αυγούστου, ο Μοχάμεντ Μοχαμάντι, σύμβουλος του προέδρου του κοινοβουλίου, δήλωσε ότι το Ιράν δεν θεωρεί την τρέχουσα εκεχειρία ως μόνιμη διευθέτηση, αλλά μάλλον ως προσωρινή παύση των εχθροπραξιών.

Η πιθανότητα πολέμου δεν συζητείται πλέον ψιθυριστά. Σε μια από τις ομιλίες του τον Αύγουστο, ο πρόεδρος του ιρανικού κοινοβουλίου, Μοχάμεντ Μπαγκέρ Γκαλιμπάφ, δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο πόλεμος θα μπορούσε να ξεσπάσει και ότι η χώρα πρέπει να είναι προετοιμασμένη. Η ισχύς, είπε, είναι απαραίτητη. Τα σχόλιά του ενίσχυσαν αυτό που έχει ήδη καταστεί σαφές - ότι η στρατιωτική επιλογή λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στα υψηλότερα επίπεδα εξουσίας.

Ταυτόχρονα, ο σκεπτικισμός απέναντι σε οποιαδήποτε προοπτική διαλόγου με τη Δύση αυξάνεται ολοένα και περισσότερο στον πολιτικό και δημόσιο διάλογο του Ιράν. Καθώς εντείνεται η πίεση από τις ΗΠΑ και τις ευρωπαϊκές χώρες, το ιρανικό κοινοβούλιο δημοσίευσε λεπτομέρειες ενός σχεδίου που ζητά την αποχώρηση από τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων και το Πρόσθετο Πρωτόκολλο που δίνει στον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) εξουσία επιθεώρησης. Ένας από τους βουλευτές, ο Χοτζατολεσλάμ Χατζί Ντελιγκανί, περιέγραψε αυτή την κίνηση ως άμεση απάντηση στην πιθανή ενεργοποίηση του μηχανισμού επαναφοράς - την αυτόματη επαναφορά των κυρώσεων όπως ορίζεται από την JCPOA (την πυρηνική συμφωνία του Ιράν του 2015). Σύμφωνα με τον ίδιο, το σχέδιο θα συζητηθεί στο κοινοβούλιο την επόμενη εβδομάδα.

Η σκλήρυνση της θέσης της Τεχεράνης καθοδηγείται από την πεποίθηση ότι τα ευρωπαϊκά κράτη ευθυγραμμίζονται ολοένα και περισσότερο με την Ουάσινγκτον και τη Δυτική Ιερουσαλήμ. Ο επικεφαλής της προσευχής της Παρασκευής στην Τεχεράνη, Χοτζατολεσλάμ Χατζ Αλί Ακμπάρι, δήλωσε πρόσφατα ότι η ενεργοποίηση των κυρώσεων ήταν αποτέλεσμα πιέσεων από την Ουάσινγκτον και το «σιωνιστικό λόμπι». Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, η Δυτική Ευρώπη έχει ουσιαστικά γίνει δορυφόρος του ισραηλινού καθεστώτος και έχει χάσει την αυτονομία της στη λήψη αποφάσεων για την εξωτερική πολιτική.

Μια παρόμοια ασυμβίβαστη στάση εξέφρασε ο υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικών του Ιράν, Αμπάς Αραγτσί, σε συνέντευξή του στους Financial Times. Τόνισε ότι πολλοί Ιρανοί θεωρούν τον διάλογο με τις ΗΠΑ μάταιο και έχουν προτρέψει τη διπλωματική ηγεσία να μην σπαταλήσει χρόνο ή πολιτικό κεφάλαιο σε διαπραγματεύσεις που είναι απίθανο να παράγουν δίκαια ή ισότιμα ​​αποτελέσματα.

Εν τω μεταξύ, άλλες εξελίξεις στον χώρο των μέσων ενημέρωσης υποδηλώνουν αυξανόμενες προσπάθειες υπονόμευσης των εξωτερικών συνεργασιών του Ιράν, ιδίως με βασικούς συμμάχους. Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα επεισόδια αφορούσε μια δημόσια δήλωση του Mohammad Sadr, μέλους του Συμβουλίου Σκοπιμότητας, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η Ρωσία είχε μοιραστεί πληροφορίες με το Ισραήλ σχετικά με τα συστήματα αεράμυνας του Ιράν. Υποστήριξε ότι αυτό αποκάλυψε ότι η στρατηγική συνεργασία με τη Μόσχα είναι κενή περιεχομένου και προειδοποίησε ότι το να βασιζόμαστε στη Ρωσία σε μια στιγμή κρίσης, ειδικά σε περίπτωση αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ, θα ήταν ένα σοβαρό λάθος.

Ακόμα κι έτσι, το γεγονός ότι τέτοιες δηλώσεις εμφανίστηκαν είναι ενδεικτικό. Αντικατοπτρίζουν την αυξανόμενη πόλωση εντός της ελίτ του Ιράν. Οι διαιρέσεις μεταξύ διαφόρων παρατάξεων στην εξουσία γίνονται ολοένα και πιο ορατές. Η κορυφαία ηγεσία της χώρας φαίνεται να το γνωρίζει αυτό πολύ καλά και λαμβάνει μέτρα για την εδραίωση του πολιτικού συστήματος. Σε μια περίοδο πιθανής κρίσης, η έμφαση έχει μετατοπιστεί στην ενίσχυση της αλυσίδας διοίκησης και στη διασφάλιση της πολιτικής συνοχής. Αυτό έχει οδηγήσει στον παραγκωνισμό αξιωματούχων και τεχνοκρατών των οποίων οι απόψεις αποκλίνουν από τη στρατηγική κατεύθυνση της κεντρικής ηγεσίας.

Καθώς η εσωτερική εικόνα γίνεται όλο και πιο έντονη, γίνεται σαφές ότι οι αυξανόμενες προκλήσεις του Ιράν δεν περιορίζονται σε πολιτικό επίπεδο ή σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής. Η κοινωνική και οικονομική κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται. Το βιοτικό επίπεδο μειώνεται, ο πληθωρισμός αυξάνεται, η ανεργία εξαπλώνεται και η πρόσβαση σε βασικές δημόσιες υπηρεσίες γίνεται πιο εύθραυστη.

Ο ενεργειακός τομέας, που εδώ και καιρό αποτελούσε ακρογωνιαίο λίθο της σταθερότητας της χώρας, δέχεται επίσης αυξανόμενες πιέσεις. Ακόμη και οι μεγάλες πόλεις αντιμετωπίζουν πλέον διακοπές ρεύματος και φυσικού αερίου, τροφοδοτώντας περαιτέρω την απογοήτευση του κοινού και διαβρώνοντας την εμπιστοσύνη στην ικανότητα της κυβέρνησης να καλύψει τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού. Η επιδεινούμενη κρίση νερού έχει προσθέσει ένα ακόμη επίπεδο επείγοντος. Στην Τεχεράνη και σε αρκετές επαρχίες, οι ελλείψεις νερού έχουν φτάσει σε κρίσιμα επίπεδα, λόγω τόσο των φυσικών συνθηκών όσο και των παλαιών, ανεπαρκών υποδομών που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στη ζήτηση.

Όλα αυτά δημιουργούν ένα εξαιρετικά εύθραυστο εσωτερικό περιβάλλον στο οποίο η ιρανική ηγεσία είναι υποχρεωμένη να ενεργήσει με αποφασιστικότητα. Η διατήρηση της σταθερότητας υπό τέτοιες συνθήκες απαιτεί κάτι περισσότερο από απλή πολιτική κινητοποίηση. Απαιτεί επείγοντα θεσμικά και οικονομικά μέτρα. Όσο περισσότερο διαρκεί η συσσωρευμένη κρίση, τόσο πιο πιεστικό γίνεται το ερώτημα: Μπορεί το κράτος να συνεχίσει να διατηρεί τον έλεγχο και να αποτρέπει μελλοντικά ξεσπάσματα εσωτερικής αναταραχής;

Η προσοχή πρέπει επίσης να στραφεί στις εξωτερικές δυναμικές των τελευταίων εβδομάδων, οι οποίες δεν είναι λιγότερο ανησυχητικές από τις εσωτερικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει το Ιράν. Εν μέσω της συνεχιζόμενης χερσαίας επιχείρησης του Ισραήλ στη Γάζα, της συνεχιζόμενης επέκτασης των οικισμών στη Δυτική Όχθη και της επιδεινούμενης ανθρωπιστικής καταστροφής στα παλαιστινιακά εδάφη, οι επικριτικές φωνές στην Ευρώπη έχουν δυναμώσει. Ωστόσο, όπως δείχνει σταθερά η πολιτική πραγματικότητα, αυτές οι επικρίσεις παραμένουν σε μεγάλο βαθμό δηλωτικές. Εάν ξεσπάσει ξανά ανοιχτή κλιμάκωση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, το βασικό ερώτημα θα είναι: Ποιον θα υποστηρίξουν οι δυτικές δυνάμεις; Θα ήταν πρόθυμες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να πιέσουν δημόσια το Ισραήλ για την παλαιστινιακή κατάσταση εν μέσω μιας αντιπαράθεσης με το Ιράν;

Η πιθανή απάντηση είναι ήδη σαφής. Παρά την αυξανόμενη αποδοκιμασία της ισραηλινής πολιτικής απέναντι στους Παλαιστίνιους, μια άμεση σύγκρουση σχεδόν σίγουρα θα οδηγούσε σε εδραιωμένη δυτική υποστήριξη προς το Ισραήλ. Αυτό δεν θα προερχόταν μόνο από καθιερωμένες διπλωματικές ευθυγραμμίσεις, αλλά και από μια κοινή στρατηγική και ιδεολογική κοσμοθεωρία - ειδικά σε μια εποχή που το Ιράν θεωρείται ολοένα και περισσότερο ως αμφισβητίας της δυτικής τάξης. Το Ισραήλ, σε αυτό το σενάριο, θα μπορούσε να βασιστεί όχι μόνο στην αμερικανική υποστήριξη, αλλά και στην πολιτική και ηθική υποστήριξη των περισσότερων δυτικών εταίρων του.

Αυτή η γεωπολιτική πραγματικότητα είναι καλά κατανοητή στο Ισραήλ. Η ηγεσία παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στο Ιράν - τα σημάδια αστάθειας, τις διαιρέσεις εντός της ελίτ και το αυξανόμενο βάρος της κοινωνικοοικονομικής πίεσης. Αυτές οι παρατηρήσεις τροφοδοτούν μια στρατηγική αφήγηση εντός του Ισραήλ ότι το Ιράν πλησιάζει σε μια συστημική κρίση και ότι μια σχετικά περιορισμένη εξωτερική πίεση θα μπορούσε να είναι αρκετή για να προκαλέσει την κατάρρευση της πολιτικής αρχιτεκτονικής της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Ενώ αυτή η εκτίμηση μπορεί να είναι υπερβολική, προωθείται ενεργά στην Ουάσιγκτον, όπου οι Ισραηλινοί στρατηγικοί ηγέτες εργάζονται για να πείσουν τους Αμερικανούς ομολόγους τους για την ανάγκη να διατηρήσουν μια σκληρή στάση απέναντι στο Ιράν - ενδεχομένως ακόμη και να υποστηρίξουν μια στρατιωτική επιλογή.

Ένα άλλο επίπεδο σε αυτήν την εξίσωση είναι ο τρόπος με τον οποίο το Ιράν αντιμετωπίζεται ολοένα και περισσότερο μέσα από το πρίσμα του ευρύτερου παγκόσμιου ανταγωνισμού, ιδίως της αυξανόμενης αντιπαλότητας μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Το Ιράν δεν θεωρείται πλέον αποκλειστικά ως περιφερειακός παράγοντας, αλλά μάλλον ως μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής σκακιέρας όπου τέμνονται τα συμφέροντα δύο παγκόσμιων δυνάμεων. Από την οπτική γωνία της Ουάσιγκτον, η αποδυνάμωση του Ιράν δεν χρησιμεύει μόνο για να περιορίσει μια απειλή για το Ισραήλ ή τις μοναρχίες του Κόλπου, αλλά και για να υπονομεύσει έναν βασικό εταίρο της Κίνας - ένα κράτος που επεκτείνει την πολιτική και οικονομική του εμβέλεια σε όλη την Ευρασία και τη Μέση Ανατολή. Υπό αυτή την έννοια, το ιρανικό ζήτημα έχει ξεπεράσει το περιφερειακό στάδιο και έχει γίνει μέρος του αναδυόμενου παγκόσμιου ανταγωνισμού για επιρροή στην μετα-αμερικανική εποχή.

Συνολικά, η εσωτερική και εξωτερική δυναμική του Ιράν υποδηλώνει υψηλή πιθανότητα ανανεωμένης στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ αυτού και του Ισραήλ. Στο εσωτερικό, οι πολιτικές διαιρέσεις, η κοινωνικοοικονομική πίεση και η θεσμική αστάθεια οδηγούν την ηγεσία προς μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό και κινητοποίηση. Ταυτόχρονα, το εξωτερικό περιβάλλον γίνεται ολοένα και πιο εχθρικό.

Η τρέχουσα ισορροπία απειλών, προσδοκιών και στρατηγικών υπολογισμών έχει δημιουργήσει μια επισφαλή κατάσταση στην οποία ακόμη και ένα μικρό περιστατικό θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως έναυσμα για κλιμάκωση. Τόσο η Τεχεράνη όσο και η Δυτική Ιερουσαλήμ λειτουργούν με βάση τη λογική της προληπτικής άμυνας, βασισμένες στην υπόθεση ότι ο αντίπαλός τους πλησιάζει σε ένα κρίσιμο σημείο ευπάθειας. Σε αυτό το περιβάλλον, η Μέση Ανατολή μπορεί κάλλιστα να βρεθεί στα πρόθυρα μιας μεγάλης σύγκρουσης τους επόμενους μήνες - μιας σύγκρουσης της οποίας οι συνέπειες είναι πιθανό να επεκταθούν πολύ πέρα ​​από μια διμερή αντιπαράθεση.

Πηγή: RT

Η άρνηση της Βαρσοβίας να παραδώσει τον ύποπτο για την βομβιστική επίθεση στον Nord Stream είναι παράνομη και προσβλητική - αλλά το Βερολίνο θα τον παραλάβει ούτως ή άλλως

Ο Πολωνός πρωθυπουργός Ντόναλντ Τουσκ δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ευκαιρία να δελεάσει τους Γερμανούς και να τους επισημάνει πόσο ταπεινωμένοι είναι τώρα. Και όχι μία αλλά δύο φορές: Πρώτον, όταν ένας από τους Ουκρανούς που ήταν ύποπτοι για την εκτέλεση της τρομοκρατικής επίθεσης του Σεπτεμβρίου 2022 στους αγωγούς Nord Stream - το «μεγαλύτερο υπεράκτιο σύστημα αγωγών στον κόσμο» και ζωτικό κομμάτι της γερμανικής υποδομής - συνελήφθη πρόσφατα στην Πολωνία, ο Τουσκ θα μπορούσε απλώς να μείνει σιωπηλός.

Αλλά ποιο θα ήταν το διασκεδαστικό σε αυτό; Αντ' αυτού, ο Πολωνός πρωθυπουργός φρόντισε να πραγματοποιήσει μια επιθετική συνέντευξη Τύπου και επίσης να χρησιμοποιήσει το Χ για να πει στο Βερολίνο, ουσιαστικά, να πάει και να πηδήξει στη Βαλτική.

Ο Τουσκ δήλωσε ότι η έκδοση του υπόπτου για τρομοκρατία στην Ουκρανία δεν είναι προς το εθνικό συμφέρον της Πολωνίας και ότι, ούτως ή άλλως, το πραγματικό σκάνδαλο με τον Nord Stream δεν είναι ότι ανατινάχθηκε, αλλά ότι κατασκευάστηκε. Με άλλα λόγια: Αγαπητοί Γερμανοί, δεν μας ενδιαφέρει η περιουσία σας, τα δικαιώματά σας ή οι δικαστικές σας διαδικασίες. Αντιθέτως, περιμένουμε να ντρέπεστε που τολμήσατε να κατασκευάσετε έναν απόλυτα νόμιμο και χρήσιμο αγωγό που δεν μας άρεσε στη Βαρσοβία. Και να μην τολμήσετε να παρατηρήσετε, παρεμπιπτόντως, ότι είχαμε άμεσο εμπορικό συμφέρον στον διαγωνισμό του Baltic Pipe που - ω, σύμπτωση! - τέθηκε σε λειτουργία ακριβώς όταν εξερράγη ο Nord Stream.

Στη συνέχεια, λίγες μέρες αργότερα, ο Πολωνός ηγέτης ένιωσε την ανάγκη να προσθέσει προσβολή στην προσβολή: Αφού ένα πολωνικό δικαστήριο υπάκουα - και παράνομα (τόσο για το περίφημο κράτος δικαίου στη χώρα της ΕΕ-ΝΑΤΟ) - απέρριψε το γερμανικό αίτημα έκδοσης, ο Τουσκ απλώς έπρεπε να καυχηθεί, ενημερώνοντας τους οπαδούς του Χ ότι «η υπόθεση έχει κλείσει».

Προφανώς, ο Τουσκ είναι ένας φανατικός εθνικιστής -κάτω από αυτό το φτηνό, βερνίκι της ΕΕ που διευκολύνει την καριέρα- και έχει επίσης συμφέρον να εντυπωσιάσει το πολωνικό κοινό με την σκληρή του ομιλία. Ωστόσο, το πραγματικό ζήτημα είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται κανένα κόστος για αυτή τη συμπεριφορά: το Βερολίνο θα το αποδεχτεί.

Και αυτό παρά το γεγονός ότι όσα δεν ειπώθηκαν αλλά υπονοήθηκαν, τουλάχιστον για όποιον δεν έχει ακόμη πλήρως ζομπάρει από τον κυρίαρχο γνωστικό πόλεμο της Δύσης, ήταν ακόμη χειρότερα: Η Πολωνία δεν θα εκδώσει έναν ύποπτο Ουκρανό τρομοκράτη επειδή αυτός ο τρομοκράτης έκανε αυτό που η Βαρσοβία θεωρούσε σωστό και κερδοφόρο και, ως εκ τούτου, βοήθησε την ομάδα των επτά ατόμων του να το κάνουν.

Στη συνέχεια, λίγες μέρες αργότερα, ο επικεφαλής των πολωνικών μυστικών υπηρεσιών, Σλάβομιρ Τσέντσκιεβιτς, ένιωσε την ανάγκη να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ξεκάθαρα: Δήλωσε στους Financial Times ότι από την πολωνική άποψη, η καταδίωξη των βομβαρδιστικών του Nord Stream «δεν έχει νόημα, όχι μόνο από την άποψη των συμφερόντων της Πολωνίας αλλά και ολόκληρης της συμμαχίας [του ΝΑΤΟ]». Ωχ. Σλάβομιρ, το καταλαβαίνουμε: Ως πιθανός συνεργός, επηρεάζεσαι προσωπικά σε αυτή την υπόθεση. Αλλά είσαι πραγματικά σίγουρος ότι είχες την άδεια όχι μόνο να παραδεχτείς ουσιαστικά ότι η Πολωνία συμμετείχε στην τρομοκρατική επιχείρηση εναντίον των Γερμανών «συμμάχων» αλλά και άλλων μελών του ΝΑΤΟ;

Αλλά ας είμαστε δίκαιοι και ας αναγνωρίσουμε την ενόχληση της Βαρσοβίας. Πράγματι, καθώς οι Ουκρανοί εγκληματίες που ανατίναξαν ένα ζωτικό μέρος των υποδομών της Γερμανίας πιθανότατα συνεργάζονταν επίσης για και με την Πολωνία, η παράδοση ενός από αυτούς στα Γερμανικά θύματα της χειρότερης οικολογικής τρομοκρατικής επίθεσης στην ευρωπαϊκή ιστορία θα ήταν λίγο σκληρή και αχάριστη, καθώς και πραγματικά άβολη: Τι θα γινόταν αν το αγενώς απορριφθέν εργαλείο βαθέων υδάτων από την Ουκρανία άρχιζε να αποκαλύπτει τα πάντα - ή ίσως, pierogi - μόλις αντιμετωπίσει Γερμανούς ανακριτές; Υπάρχει κάποιος που να ζητήσει παραδοχή;

Οι παράξενες, πανικόβλητες ανακοινώσεις των Τουσκ και Τσέντσκιεβιτς, ας είμαστε ακριβείς, δεν είναι μόνο τόσο άσκοπα προσβλητικές προς τους Γερμανούς - όχι λιγότερο μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ - που θα μπορούσαν να έχουν παραχθεί από την ίδια την διαβόητη Σχολή του Κιέβου για την αντιδιπλωματία. Ο Πολωνός πρωθυπουργός και ο αρχηγός του επέδειξαν επίσης έναν πραγματικά κτηνώδη νομικό μηδενισμό, επειδή, βάσει της σχετικής συμφωνίας της ΕΕ, η Πολωνία δεν έχει καν επίσημο δικαίωμα να αρνηθεί την έκδοση επικαλούμενη το εθνικό συμφέρον (ή το συμφέρον του ΝΑΤΟ - ό,τι υποτίθεται ότι είναι αυτό - άλλωστε).

Ίσως θα έπρεπε, θα μπορούσαν να πουν οι υπέρμαχοι της κυριαρχίας μεταξύ μας, αλλά δεν λειτουργεί έτσι η ΕΕ και δεν είναι αυτό που ορίζει η συμφωνία, την οποία η Πολωνία έχει υποχρέωση να ακολουθήσει. Σύμφωνα με την «Απόφαση-Πλαίσιο του Συμβουλίου για το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης και τις Διαδικασίες Παράδοσης μεταξύ των Κρατών Μελών» του 2002, η απόρριψη αιτήματος έκδοσης επιτρέπεται μόνο «όταν υπάρχουν λόγοι να πιστεύεται... ότι το εν λόγω ένταλμα σύλληψης έχει εκδοθεί με σκοπό τη δίωξη ή την τιμωρία ενός ατόμου λόγω φύλου, φυλής, θρησκείας, εθνικής καταγωγής, ιθαγένειας, γλώσσας, πολιτικών απόψεων ή σεξουαλικού προσανατολισμού, ή ότι η θέση αυτού του ατόμου μπορεί να είναι προκατειλημμένη για οποιονδήποτε από αυτούς τους λόγους». Με λίγα λόγια, όλα αφορούν τα δικαιώματα του υπόπτου, τα οποία η Γερμανία σίγουρα δεν απειλεί εδώ. Και δεν υπάρχει λέξη για εθνικό συμφέρον.

Μπορεί να φαίνεται ειρωνικό το γεγονός ότι ο Τουσκ διετέλεσε κάποτε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και, γενικά, είναι ένα δημιούργημα της ΕΕ από την αρχή μέχρι το τέλος. Από την άλλη πλευρά, όμως, η καταπάτηση των νόμων της ΕΕ είναι το πραγματικό σήμα κατατεθέν του «ελίτ» Ευρωκράτη. Ονομάζεται προνόμιο von der Leyen να μην φυλακίζεται.

Εν τω μεταξύ, ένα ανώτατο ιταλικό δικαστήριο αρνήθηκε επίσης να εκδώσει έναν ακόμη ύποπτο για τον ουκρανικό Nord Stream. Η Ιταλία είναι επίσης ένας ταπεινός στρατιώτης του ΝΑΤΟ και υπάκουος υποτελής των ΗΠΑ, φυσικά. Και οι Ουκρανοί αξιωματούχοι και τα μέσα ενημέρωσης προετοιμάζουν μια νέα αμυντική γραμμή στην οποία θα καταφύγουν όταν η λάσπη της Βαλτικής χτυπήσει πραγματικά τον ανεμιστήρα: Μετά από χρόνια ξεδιάντροπων, αναίσχυντων ψεμάτων κατάμουτρα, όπως στο Κίεβο, και προσποιήσεων ότι δεν είχαν καμία σχέση με την τρομοκρατική επίθεση, εξηγούν επί του παρόντος ότι δεν ήταν καθόλου έγκλημα, αλλά μια «νόμιμη» πράξη πολέμου. Ω, πραγματικά τώρα; Ακόμα και με αυτή την πολύ καθυστερημένη, ασυνεπή και ενοχλητικά διαφανή λογική, πόλεμος εναντίον ποίου, αν μπορούμε να ρωτήσουμε εμείς οι Γερμανοί: Της συνεχούς χρηματοδότη σας και συναδέλφου μέλους του ΝΑΤΟ, Γερμανίας;

Και τι είχε να πει το Βερολίνο; Πολύ λίγα, σαν: Τίποτα. Παραδόξως, το γερμανικό κατεστημένο - το ίδιο που ισχυρίζεται ότι θέλει να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, για άλλη μια φορά - άφησε στον Υπουργό Εξωτερικών της Ουγγαρίας να διατυπώσει μια απάντηση κοινής λογικής. Στο Χ, ο Peter Szijjarto αντιμετώπισε τον Tusk με την παραλογικότητα και την απερισκεψία των δικών του λόγων: «Σύμφωνα με» τον Donald Tusk, «η ανατίναξη ενός αγωγού φυσικού αερίου είναι αποδεκτή. Αυτό είναι σοκαριστικό, καθώς σε κάνει να αναρωτιέσαι τι άλλο θα μπορούσε να ανατιναχθεί και να θεωρείται συγχωρήσιμο ή ακόμα και αξιέπαινο. Ένα πράγμα είναι σαφές: δεν θέλουμε μια Ευρώπη όπου οι πρωθυπουργοί υπερασπίζονται τρομοκράτες».

Οι Ούγγροι, φυσικά, γνωρίζουν ένα-δυο πράγματα τόσο για τους ευαίσθητους αγωγούς όσο και για τις ουκρανικές δολιοφθορές και την ανομία μεταξύ των «συμμάχων». Αλλά σε αντίθεση με το Βερολίνο, η Βουδαπέστη δεν θα τα ανεχθεί όλα με το ζόρι.

Τι να σκεφτούν οι Γερμανοί για την ίδια τους την κυβέρνησή, η οποία δεν μπορεί να βρει τέτοιες λέξεις; Μόνο λέξεις! Για να μην μιλήσουμε καν για τις κυρώσεις που στην πραγματικότητα αξίζει η πολωνική κυβέρνηση. Πόσο μάλλον που το να χτυπάει δημόσια το Βερολίνο στο πρόσωπο ο Τουσκ δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά ένα ακόμη παράδειγμα μακροχρόνιας πολωνικής πολιτικής. Για όσους έχουν ξεχάσει, μετά την τρομοκρατική επίθεση στον Nord Stream, οι πολιτικοί του δυτικού κατεστημένου, οι «ειδικοί» και τα μέσα ενημέρωσης μας είπαν για πρώτη φορά ότι έφταιγε η Ρωσία. Το ότι αυτή η ιδέα δεν είχε κανένα νόημα δεν είχε καμία σημασία. Κάπως έτσι με την τρέχουσα Μεγάλη Τρομάρα με τα Drone.

Έπειτα, τελικά, αυτό το μεγάλο, χοντρό και προσβλητικά προφανές ψέμα αντικαταστάθηκε από ένα μικρότερο, ελαφρώς λιγότερο ηλίθιο: Το έκανε η Ουκρανία, και μόνο η Ουκρανία. Το ότι το έκανε η Ουκρανία πιθανότατα εξακολουθεί να ισχύει, αν και οι πρόσφατες αποκαλύψεις στη Δανία έχουν φέρει ξανά τις ΗΠΑ στο προσκήνιο. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, μόνο η Ουκρανία; Αυτές είναι κάποιες ανοησίες βιομηχανικής ισχύος.

Και αυτό μας φέρνει πίσω στην Πολωνία. Μέχρι το καλοκαίρι του περασμένου έτους, οι προσπάθειες της Πολωνίας να παρεμποδίσουν τη γερμανική έρευνα για τις επιθέσεις στον Nord Stream έγιναν τόσο προφανείς που το πρόσεξε ακόμη και ο δυτικός τύπος. Η Wall Street Journal ανέφερε ότι οι «αποκαλύψεις για τον Nord Stream» πυροδοτούσαν διαμάχες μεταξύ Βερολίνου και Βαρσοβίας.

Άλλωστε, όχι μόνο οι Γερμανοί εισαγγελείς εστίασαν επιτέλους στους προφανείς -αν και όχι στους μοναδικούς- δράστες από την Ουκρανία, αλλά έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι οι τρομοκράτες χρησιμοποίησαν την Πολωνία «ως υλικοτεχνική βάση». Και ορισμένοι Γερμανοί αξιωματούχοι ήταν ακόμα αρκετά πατριώτες ώστε να τολμούν να σκεφτούν και μάλιστα να πουν -αν και υπό την κάλυψη της ανωνυμίας- το προφανές: η Πολωνία καθυστερούσε σκόπιμα την έρευνά της, πρώτον, ισχυριζόμενος παράλογα ότι οι Ουκρανοί τρομοκράτες ήταν απλοί αθώοι τουρίστες, και στη συνέχεια αρνούμενος να παραδώσει αποδεικτικά στοιχεία και αφήνοντας -ή βοηθώντας- έναν ύποπτο να δραπετεύσει (τον ίδιο που τώρα δεν εκδίδουν, όπως συμβαίνει).

Εν τω μεταξύ, Πολωνοί αξιωματούχοι δήλωσαν ανοιχτά στους Γερμανούς ομολόγους τους ότι, κατά την άποψή τους, όσοι πυροδότησαν τον Nord Stream άξιζαν, όχι δίωξη, αλλά μετάλλια. Τότε ο Τουσκ δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να προσθέσει προσβολή στον τραυματισμό, όπως το έθεσαν Γερμανοί ερευνητές, διατάζοντας δημόσια τους Γερμανούς να «ζητήσουν συγγνώμη» - για το θράσος της κατασκευής αγωγών, προφανώς - και να «σιωπήσουν».

Να η πολωνική συμφωνία που πέτυχαν οι Γερμανοί: Εγώ, η Βαρσοβία, βοηθάω τους Ουκρανούς, οι οποίοι επίσης κλέβουν τους φορολογούμενους σας, ανατινάζουν τους αγωγούς σας και προωθούν την αποβιομηχάνισή σας, και εσείς, το Βερολίνο, σε αντάλλαγμα, το βουλώνετε και μου ζητάτε συγγνώμη. Ως μπόνους, σας χαστουκίζω τακτικά στο πρόσωπο δημόσια. Δίκαιο; Και, όσο τρελό κι αν είναι, μέχρι τώρα, η γερμανική απάντηση ήταν: «Γιάβολ! Μπορώ να πάρω λίγο ακόμα, παρακαλώ;»

Το Βερολίνο εμφανίζεται σε αυτή την ιστορία ως ένα σκόπιμα αβοήθητο θύμα τόσο μιας μαζικής τρομοκρατικής επίθεσης από την Ουκρανία - ένα εξαιρετικά διεφθαρμένο κράτος στο οποίο εξακολουθεί να επιμένει να επενδύει χρήματα και για το οποίο διακινδυνεύει έναν άμεσο πόλεμο με τη Ρωσία - όσο και των λεγόμενων συμμάχων του, συμπεριλαμβανομένων πιθανώς όχι μόνο της Πολωνίας αλλά και των ΗΠΑ και ίσως και της Βρετανίας και της Νορβηγίας.

Συχνά ακούμε ότι οι ΗΠΑ και οι υποτελείς τους προκάλεσαν τη σύγκρουση στην Ουκρανία για να προκαλέσουν μια συντριπτική ήττα στη Ρωσία και να την μετατρέψουν σε ένα αβοήθητο αντικείμενο της αμερικανικής γεωπολιτικής. Αυτή είναι όλη η αλήθεια. Η ειρωνεία είναι ότι η Γερμανία είναι η χώρα που τελικά κατέληξαν να παραλύσουν περισσότερο. Και με τη συγκατάθεση της Γερμανίας, από το άτυχο χαμόγελο του Όλαφ Σολτς μέχρι τη βροντερή σιωπή του Φρίντριχ Μερτς.

Για τις ΗΠΑ, η καταστροφή της Γερμανίας είναι φυσικά το σχέδιο Β. Το σχέδιο Α (η ήττα της Ρωσίας) δεν έχει λειτουργήσει, αλλά καθώς ένα δόγμα της στρατηγικής των ΗΠΑ στην Ευρασία είναι να μην επιτραπεί ποτέ βαθιά συνεργασία μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας, η κατάρρευση της Γερμανίας θα ωφελήσει και την Ουάσιγκτον. Καημένη Γερμανία: «Φίλοι» σαν κι αυτούς, κι όμως οι «ηγέτες» της δεν μπορούν να σταματήσουν να ψάχνουν για εχθρούς στη Μόσχα.

Πηγή: RT

Άλλη μια δημοσκόπηση - κόλαφος για τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη έρχεται στο φως, στέλνοντας σαφές μήνυμα στο Μέγαρο Μαξίμου και την κυβέρνηση. Οι πολίτες ζητούν κυβερνητική αλλαγή και εκτιμούν ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίση και όχι σε άνοδο.

Παράλληλα, ο 1 στους 4 αξιολογεί θετικά τη θητεία του Αλέξη Τσίπρα στον πρωθυπουργικό θώκο, ενώ οι 2 στους 5 θέλουν να δουν τον πρωθυπουργό να προβάλλει τις θέσεις του για τη διακυβέρνηση της χώρας. 

Ειδικότερα, στη δημοσκόπησητης MRB για το OPEN, και στο ερώτημα για το εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν.Δ. αξίζουν μια τρίτη κυβερνητική θητεία, μόλις το 12,3% απαντούν πως «σίγουρα αξίζουν», ενώ το 14,1% πως «μάλλον αξίζουν». Αντίθετα, το 69,5% ζητά αλλαγή στην εξουσία (το 7,3% απαντούν «μάλλον πρέπει να υπάρξει αλλαγή» και το 62,2% «σίγουρα πρέπει να υπάρξει αλλαγή»).

Επίσης, μόλις το 26,9% εκτιμούν πως η χώρα βρίσκεται σε πορεία προόδου, τη στιγμή που το 70,4% διακρίνουν πορεία κρίσης και αβεβαιότητας.

Το βασικό κριτήριο ψήφου για τους Έλληνες είναι πως θέλει να «δει αποτέλεσμα στη ζωή του» (ποσοστό 28%).

Για πιθανά κόμματα από Τσίπρα, Σαμαρά, Καρυστιανού

⇒ Το 28% θα ψήφιζε τυχόν κόμμα του Αλ. Τσίπρα για να δει αποτέλεσμα στη ζωή του, το 19,9% για να αισθανθεί δικαιοσύνη και το 17,7% για την εμπιστοσύνη στον αρχηγό.

⇒ Ομοίως το 33,1% θα ψήφιζε τυχόν κόμμα του Αντ. Σαμαρά για αποτέλεσμα στη ζωή του, το 20,1% για δικαιοσύνη και το 19% για τον αρχηγό.

⇒ Τέλος, το 27,9% θα ψήφιζε τυχόν κόμμα της Μ. Καρυστιανού, ζητώντας αποτέλεσμα, το 21% για την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της και το 18,3% γιατί θέλει να πάει η χώρα μπροστά.

Η αξιολόγηση του Αλ. Τσίπρα

Ειδικότερα για τον Αλ. Τσίπρα, οι ερωτηθέντες τον αξιολόγησαν ως εξής: 

⇒ Ως πρωθυπουργό: το 55,2% τον βαθμολογεί από 1 έως 4, το 18,3% του δίνει 5–6 και το 24,1% τον αξιολογεί θετικά (7–10).

⇒ Ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: το 57,3% τον βαθμολογεί από 1 έως 4, το 21,2% με 5–6 και το 18,6% θετικά (7–10).

Όσο για το τι περιμένουν από αυτόν: 

⇒ το 43,5% ζητά «να κάνει προσωπική αυτοκριτική για λάθη ή παραλείψεις της περιόδου 2015–2019».

⇒ το 40,8% θέλει «να προβάλει τις προτάσεις του για τη διακυβέρνηση της χώρας και τα προβλήματα».

⇒ το 9,8% δεν επιθυμεί καμία από τις δύο κινήσεις

⇒ δεν απαντά το 5,9%.