Το όνειρο δεν είναι εφιάλτης, είναι πραγματικότητα

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Αλλά όχι τα ίδια και τα ίδια.

Όχι παραινέσεις,

κλάψες, αναλύσεις, εξυπνάδες, σοβαρολογίες -βεβαίως, βεβαίως.

Τα όνειρά μας, να πούμε!

Να εκτεθούμε μέσα από αυτό που λέει την αλήθεια μας, το ασυνείδητο, τον «λόγο του Άλλου», ό,τι ξεδιπλώνεται μέσα στα παιχνίδια της γλώσσας.

Διότι αυτή η διάσταση της γνώσης μέσα από τα όνειρα είναι πιo σημαντική από τα άρθρα μας, όπως επίσης είναι πιο σημαντικό το να αντιληφθούμε πως η επιθυμία «δεν προΐσταται της γνώσης αλλά η φρίκη».

Το δικό μου φρικαρισμένο ασυνείδητο είναι δυστυχώς μια μηχανή γραφής.

Τα τρία όνειρα που κατέγραψα, δημοσίευσα και αναδημοσιεύω ανήκουν στη λογοτεχνία. Τα επεξεργαστικά μη έχοντας πιει καφέ το πρωί για να αποφύγω τη ρήξη ανάμεσα στη νύχτα και στη μέρα.

Σχεδόν κάθε βράδυ σηκωνόμουν από τον ύπνο και σημείωνα συνθηματικά ό,τι ανασκεύαζα το πρωί στο χαρτί. Κουράστηκα όμως, σαν να παρακολουθούσα από τον εξώστη βαρετό φεστιβάλ κινηματογράφου και αποφάσισα (αυτά αποφάσισαν μπας και δαμάσω τον καταναγκασμό μου.

Έτσι προστάτεψα τις πυρακτώσεις της νύχτας από τον ημερήσιο πρωταθλητισμό των ποιημάτων. Διότι όνειρο δεν είναι ο εαυτός του είναι αυτό που δεν καταγράφεται. Και τότε, τι είναι, παρά το ότι στο «αξιακό δέντρο» των Ελλήνων το ονειρεύεσθαι και το ονειροπολείν αποτελούν «βασικές αξίες»; Άλλωστε και στην ψυχανάλυση, το ονειροπολείν του αναλυτή συνδιαλέγεται με το ονειρεύεσθαι του ασθενούς του.

Α

Υποστήριζα στο όνειρο μου την άποψη ότι η σωτηρία της Ελλάδας εξαρτάται από το εάν ανεβαίνει ή κατεβαίνει ο δείκτης, αλλά δεν ήξερα τίνος πράγματος. Κάποιος μου είπε ότι υπολογίζω χωρίς τον ξενοδόχο, δείχνοντάς μου προς μια κατεύθυνση, και δεν μπορούσα να πω εάν υπονοούσε το υπερπέραν.

Από́ τον Υμηττό́ είδα να ξεπροβάλλει ξαφνικά́ η πανσέληνος και να ανεβαίνει όπως το μεγάλο κεφάλι του θεού της Ελλάδας σε εκδρομή.

Β

Την επομένη της κηδείας μου. Διακατέχομαι από αγωνία να δω ποιας ακροαματικότητας έτυχε η κάλυψή της από τα Μέσα. Οι περισσότερες εφημερίδες στο πρωτοσέλιδο αναφέρονται στον τορπιλισμό της «Έλλης», με τον αναθρώσκοντα καπνό από τη δεύτερη τορπίλη που πέτυχε τον μόλο. Μόνο «Τα Νέα» αναφέρουν το γεγονός του θανάτου μου, αλλά αναγράφεται ως πνιγμός, ενώ εγώ πέθανα στο κρεβάτι μου.

Επίσης, από το επίθετό μου στον τίτλο λείπει το «σίγμα». Όπως στο Παρίσι, που το παρέλειπα, προκειμένου να μην αναγκάζομαι στις γραμματίνες του πανεπιστημίου να προσφέρω, κάθε φορά που δυσανασχετούν πώς να προφέρουν το «ταυ» και το «σίγμα» μαζί. Έκανα τότε με τα αρχικά γράμματα συνηθισμένων ονομάτων τα επιβαλλόμενο spelling σαν ασυρματιστής στο Ιωνία: Βίκτορ, Ετιέν, Λουί, Τεοντόρ, Σουζάν, Όσκαρ, Σουζάν.

Γ

Καλεσμένος σε παράνομη γιάφκα από ομάδες πιτσιρικάδων με άγρια ένστικτα. Έχω την εντύπωση πως πάω για παρτούζες. Αλλά με κατευθύνουν σ’ ένα έδρανο απ’ όπου θα τους μιλήσω. Κάνει πολύ κρύο και έχουν παγώσει τα δάχτυλά μου. Αποτέλεσμα; Δεν μπορώ να γυρίσω τις σελίδες με το κακογραμμένο μου κείμενο. Σκέφτομαι να τους μιλήσω για τη σημασία των Ανεπίκαιρων στοχασμών, διότι, κατά γνώμη μου, η πολιτική ανήκει στην τάξη της μελαγχολίας. Θέλω να τους ενοχοποιήσω, αλλά δεν τολμώ να τους θέσω το ερώτημα, στα λατινικά: «Custos, quid noctis?».

Προτιμώ να παραπέμψω στον Τόμας Μαν, προκειμένου να δώσω κύρος στην υπόθεσή μου. Σκέφτομαι το νεανικό του έργο, Στοχασμοί ενός απολιτικού, διότι, υποθέτω, λόγω ηλικίας θα τους συγκινήσει, αλλά δεν μου έρχεται στο μυαλό ο τίτλος. Ιδρώνω και αρχίζω ανέκδοτα με γαμήσια που, ενώ εμένα με κάνουν να γελώ, αυτούς τους κάνουν ακόμα πιο εχθρικούς. Ξέρω πως, αν δεν θυμηθώ τον τίτλο, θα με εκτελέσουν.

Υ.Γ.

Tι κατάλαβα;

Oταν το όνειρο δεν είναι εφιάλτης, είναι ντοκουμέντο.

Ο κατάλογος που ακολουθεί των περιεχομένων, δείχνει πως τα δικά μου τουλάχιστον όνειρα είναι και τα δύο: εφιάλτες που κατέληξαν σε ντοκουμέντα.