Διανόηση και δημοκρατία

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Εως ότου ένας Γάλλος διανοούμενος αναθεωρήσει το περίφημο βιβλίο του «Ποιός απο τους δύο επινόησε τον άλλο», ελπίζω πως και ο συνομιλητής να μην ανταλλάξει τις απόψεις του περί «woke» και με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν.

Πάντως αυτοί που σκέφτηκαν να συνδυάσουν τη σκέψη τους με τον μετα-νεο-φιλόσοφο, δεν θα έπρεπε να του προτείνουν για συνομιλητή ένα γκόλντεν μπόϋ της σημερινής διανόησης -εάν αυτό είναι διανόηση- της Γαλλίας.

Θα ήταν προτιμότεροι -και υποθέτω ανέξοδοι- κάποιοι απο τον τόπο μας: ο Ράμφος, ή ο Καλύβας, ή μία γυναίκα φιλόσοφος, η Βάσω Κιντή.

Τον ξέρω καλά τον Μπρυκνέρ: έκανε το κομμάτι του με τον Πολάνσκι και τα ευπώλητα, κατακρίνοντας την ανεπανάληπτη περίοδο της Γαλλικής φιλοσοφίας τριάντα χρόνια πριν.

‘Εφτασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξει πως ο Αντόρνο, ο Φουκώ, ο Γκάνταμερ και ο Ντερριντά

ανα-κρίνοντας ως όφειλαν τον Διαφωτισμό (και την διαλεκτική του), δεν κατανόησαν την αξία του νεο-φιλελευθερισμού, όπως επιτέλους ολοκληρώνεται από τον Τραμπ και τον Μασκ.

«Όλοι οι δαίμονες της εποχής», γράφει ο πρωθυπουργικός συνομιλητής, «γεννήθηκαν από αυτά τα φιλοσοφικά επεισόδια»( sic).

Στην καταγγελία του απαντώ: μα αυτοί ήσαν δαιμόνιοι, ανόητε.

Άλλους εξαιρώ: είναι δαιμόνιος από ανοησία.

Εάν θέλει να αποδειχθεί δαιμόνιος μετά τον εκφοβισμό, θα φανεί από την «νεκροψία».

Στο πρόσωπό της ως dramatis personae του δύσκολου έργου «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία»,είδε, βλέπει και θα δει την πρωταγωνίστρια. Σχήμα λογού; Ναι, διότι η Δημοκρατία κυρίως αυτό είναι .