Ο Τζον Γκαλιάνο επέστρεψε θριαμβευτής στην «κοιλιά» του Παρισιού

Σε ένα κινηματογραφικό φυσικό σκηνικό κάτω από τις γέφυρες του Παρισιού ζωντανεύουν οι ποιητικοί χαρακτήρες που έκαναν το Παρίσι αυτό που είναι σήμερα.

Ξεχάστε τις ολόφωτες πασαρέλες και τις σταρ στην πρώτη σειρά με τα στρας και τα δανεικά ρούχα. Ξεχάστε τις ηθοποιούς που γίνονται μοντέλα και δεν είναι ποτέ καλύτερες από τα μοντέλα. Ξεχάστε τα μουσεία, τις τέντες σε εντυπωσιακούς κήπους και παλάτια.

Η Εβδομάδα Μόδας στο Παρίσι μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Γιατί το Παρίσι είναι και διαφορετικό. Είναι οι γέφυρες του Σηκουάνα στη χειμωνιάτικη υγρασία, ο καμβάς των ποιητών, η επικίνδυνη και αόρατη ζωή, όσα γίνονταν κάτω από τις γέφυρες εκατό χρόνια πριν, οι κοκκινομάλλες κοκότες του Λοτρέκ, τα αγόρια με τους σουγιάδες στα χέρια να τρέχουν στο θολό φως των φαναριών, οι φτωχοδιάβολοι του Ουγκό. Είναι τα σκοτεινά εγκλήματα, οι λαθραίες ζωές και η ατμόσφαιρα στην «κοιλιά» του, την καλοθρεμμένη, απαιτητική και μακάρια.

Ο δημιουργικός διευθυντής του οίκου Martin Margiela, Τζον Γκαλιάνο, τα έφερε όλα στο φως μέσα στο σκοτάδι της πασαρέλας του, μια πασαρέλα σκόπιμα υποφωτισμένη, σχεδόν δυσδιάκριτη, στημένη σε φυσικό χώρο, κάτω από τη γέφυρα Alexandre III, λουσμένη στο φως της πρώτης πανσελήνου του έτους. Άδραξε μια στιγμή του παρελθόντος της πόλης και του χρόνου, και την πάγωσε, φέρνοντάς τη στο παρόν.

Ο Γκαλιάνο επέστρεψε και επινόησε για ακόμα μία φορά τη μόδα στην πιο υπερβατική και ποιητική της διάσταση με τον πιο υπερβολικό και προσωπικό τρόπο, τον πιο προκλητικό απέναντι στα στερεότυπα. Ο Μartin Μargiela δεν θα μπορούσε να έχει πιο ευφυή διάδοχο.

Το Artisanal 2024 Show, μια offline βόλτα που έρχεται από το παρελθόν της πόλης και δείχνει το μέλλον μέσα από μια διάθεση επανεξέτασης, την οποία ξεκίνησε ο ιδρυτής του οίκου και τη συνεχίζει το «κακό παιδί» της γαλλικής μόδας που είδε την καριέρα του να καίγεται σε μια νύχτα, όταν κανείς δεν έδειχνε να θυμάται ότι πέρασε από τους μεγαλύτερους οίκους.

Φυσικά, όλοι θυμούνται σήμερα πως ο Ιταλός επιχειρηματίας Renzo Rosso, ιδρυτής της Diesel και ιδιοκτήτης των Maison Margiela, Marni, Viktor & Rolf και Jil Sander, που το 2014 του ανέθεσε την καλλιτεχνική διεύθυνση του οίκου Margiela, ήταν ο μόνος που πίστευε στην ικανότητα του σχεδιαστή να αναστατώνει και να καινοτομεί, κατανοώντας τον σύγχρονο καταναλωτή.

Αν και ο Γκαλιάνο ανανέωσε το συμβόλαιό του ως δημιουργικού διευθυντή του οίκου το 2019 και το brand διπλασίασε τα έσοδά του, με τη χθεσινή επίδειξη επανέκαμψε ουσιαστικά μετά το cancel που του είχε ρίξει ο κόσμος της μόδας – μόνο η Κέιτ Μος του ζήτησε να σχεδιάσει το νυφικό της.

Πλήρωσε ακριβά τις αντισημιτικές δηλώσεις του και επέστρεψε με την πιο ποιητική και σκοτεινή εκδοχή της πόλης που λατρεύει, ως δημιουργός που σφραγίζει το παρόν της μόδας. Δεν είναι τυχαίο ότι επέλεξε το «Hometown Glory» της Αντέλ για να ανοίξει την επίδειξη – ως Βρετανός και ως περιπλανώμενος, υμνεί την πόλη που τον ανέδειξε.

Γι' αυτό το Παρίσι που παρουσιάζει ο Γκαλιάνο έχει μιλήσει ο Εμίλ Ζολά στο «Le Ventre de Paris» πριν από περίπου ενάμιση αιώνα, μιλώντας για τις γυναίκες στην «κοιλιά» της πόλης με τα τσιτωμένα κορσάζ και τα πληθωρικά σώματα, φωτίζοντας τον κόσμο τους, τον γεμάτο παραφορά και εκρήξεις. Όπως ο Ζολά έχτισε έναν ποιητικό κόσμο μέσα από τη σύγκρουση του πληθωρικού με το λιτό, του καθωσπρέπει με το επαναστατικό, του ενταγμένου με το περιθωριακό, έτσι και ο Γκαλιάνο έφτιαξε ένα φιλμ νουάρ της εποχής μας στην υγρασία και το σκοτάδι της παρισινής νύχτας.

Για το φινάλε κράτησε την Gwendoline Christie με ένα δραματικό μετα-νυφικό, ρευστό, μια bigger than life σιλουέτα που ακροβατεί πάνω στα γοβάκια της σαν πορσελάνινη κούκλα, μια αναφορά στην περίφημη βιομηχανία του Παρισιού με τις πολύτιμες και πανάκριβες κούκλες, αυτές με τα ξασμένα κόκκινα μαλλιά, τα γυαλιστερά, διαφανή σχεδόν, ροζ μάγουλα και τα μάτια γαλάζια σαν τον ουρανό.

Ο Γκαλιάνο έφερε αυτές τις κούκλες στην πασαρέλα· επιβλητικές και λίγο σαν θλιμμένες πριγκίπισσες, απομεινάρια μιας αστική βιτρίνας και τους έδωσε πνοή. Ο Γκαλιάνο βάζει στους άντρες κορσέδες, τονίζει μια αμφιλεγόμενη αρρενωπότητα, την τιμά και τη στολίζει, ενώ κάνει τις φούστες να μοιάζουν με κουκούλι, φτιάχνοντας έναν κόσμο θεατρικής και κινηματογραφικής αισθητικής που δεν αντιγράφεται, μόνο γεννιέται μέσα σε μια συγκεκριμένη δημιουργική συνθήκη.

Ο οίκος, στην ανακοίνωσή του, προϊδεάζει τον θεατή: «Το τελετουργικό του ντυσίματος είναι μια σύνθεση του εαυτού. Με το σώμα ως καμβά, χτίζουμε μια εξωτερική έκφραση του εσωτερικού κόσμου, μια μορφή συναισθήματος. Οι πρακτικές και τα γεγονότα είναι αυτά που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα που αντικατοπτρίζει το ρούχο μας».

Μέσα στο σκοτάδι οι καλεσμένοι άκουσαν ως προδόρπιο τον Lucky Love, ένα δανδή που λατρεύει η σκηνή της μόδας, να τραγουδά μαζί με τις Gospels το «Now I don't need your love». Και δεν υπήρχε τίποτα πιο κατάλληλο από τον κατά κόσμον Luc Bruyère που εξερευνά την οδύσσεια των ρομαντικών συναισθημάτων, ενώ αμφισβητεί την έννοια του φύλου, ιδιαίτερα του ανδρισμού, για να σηματοδοτηθεί η συναισθηματική και ρομαντική προσέγγιση της συλλογής του Γκαλιάνο, της οποίας η ρευστότητα ξεπερνά έννοιες όπως η μόδα και επηρεάζει με κάθε τρόπο τη ζωή των ανθρώπων.

Ο Lucky Love χτίζει τη μουσική του πάνω στη χαμένη αγάπη και τις ραγισμένες καρδιές. Το ίδιο κάνει και ο Γκαλιάνο που ξεπερνά κάθε φορά τον εαυτό του, ανακατεύοντας την τράπουλα της Ιστορίας και των υλικών, όπως το 2022 με το «Cinema Inferno», όταν μετέτρεψε την πασαρέλα σε θέατρο και την επίδειξη σε θεατρική παράσταση που μεταδόθηκε ζωντανά μέσα από κάμερες.

r

Αυτή είναι μια αφήγηση γεμάτη πάθος, με ρούχα που ακολουθούν τον κλασικό κανόνα της ραπτικής, «χαλασμένα» και φτιαγμένα βάσει ενός δραματικού οράματος. Η Εβδομάδα Μόδας δεν θα μπορούσε να έχει πιο μεγαλειώδες φινάλε από την παρέλαση των προσώπων που έκαναν το Παρίσι την πόλη που είναι σήμερα: νεαροί διαρρήκτες «Αρσέν Λουπέν» και γυναίκες της νύχτας με μισοκρυμμένα πρόσωπα, σιλουέτες τύπου κλεψύδρα, καμπύλες που κλείνουν το μάτι στους κανόνες ομορφιάς, κορσέδες άλλοτε σφιχτούς και άλλοτε λυτούς πάνω από μακριά, «κοκαλωμένα» σαν βγαλμένα από παλιά μπαούλα τούλια, κάτω από υπερμεγέθη σακάκια από πολυτελή μπροκάρ και μάλλινα υφάσματα με σχέδια σχεδόν βασιλικά.

Ο Γκαλιάνο επέστρεψε και επινόησε για ακόμα μία φορά τη μόδα στην πιο υπερβατική και ποιητική της διάσταση με τον πιο υπερβολικό και προσωπικό τρόπο, τον πιο προκλητικό απέναντι στα στερεότυπα. Ο Μartin Μargiela δεν θα μπορούσε να έχει πιο ευφυή διάδοχο.

Πηγή: lifo