Πουκάμισα εργασίας με γάντια κοκτέιλ. Λεπτά σουτιέν και άχρηστες ποδιές. Τι στο καλό κάνει η Prada;
«Προς υπεράσπιση της αλήθειας η συλλογή της Prada, για την άνοιξη/καλοκαίρι 2026, ήταν εξαιρετικά άσχημη» γράφει η Rachel Tashjian στην Washington Post -«ωστόσο φώναξε ελευθερία» συμπληρώνει.
Πουκάμισα εργασίας χωμένα μέσα σε φαρδιά εσώρουχα και συνδυασμένα με γάντια κοκτέιλ. Κουφωτές πιέτες σε φορέματα κοκτέιλ πάνω από φουσκωτές φούστες με πτυχώσεις από ταφτά. Λεπτά σουτιέν που αιωρούνταν χωρίς σκοπό πάνω από στήθη χωρίς στήριξη, φορεμένα με κομμάτια υφάσματος που είχαν μαζευτεί βιαστικά με μια κορδέλα και που θα μπορούσες να αποκαλέσεις φούστα. Ατημέλητες διαφανείς ποδιές πεταμένες πάνω από αδιάφορα σύνολα φούστας και πουκάμισου. «Λοιπόν, η ασχήμια είναι η ραχοκοκαλιά της φιλοσοφίας της Prada, όπως φάνηκε στην εβδομάδα μόδας του Μιλάνου τον Σεπτέμβριο» σχολιάζει η Rachel Tashjian στην Washington Post.
REUTERS/Alessandro Garofalo
REUTERS/Alessandro Garofalo
Μας δουλεύουν;
Η Miuccia Prada και ο συν-δημιουργικός διευθυντής της, Raf Simons, δεν ενδιαφέρονται ποτέ για το προφανές, πρώτα απ’ όλα, και οι συλλογές τους προκύπτουν από μακρές συζητήσεις για την κατάσταση της κουλτούρας, της μόδας και της γυναικείας διαίσθησης, παρά από την βαρετή επιθυμία να φτιάξουν ένα όμορφο φόρεμα.
«Ωστόσο, αυτή η συλλογή ήταν πραγματικά εκπληκτικά εκτός τόπου και χρόνου» συνεχίζει η Tashjian.
«Αν νομίζατε ότι η περασμένη σεζόν ήταν απογοητευτική, αυτή δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τη φετινή» ψιθύριζε ένας συντάκτης μόδας καθώς έβγαινε από το σόου σύμφωνα με την Tashjian, αλλά συνεχίζει καθησυχαστικά:
Η μόδα δεν υπάρχει μόνο για να σας κάνει να επιθυμείτε πράγματα, πιστεύουν η Prada και ο Simons. Υπάρχει για να σας κάνει να ανοίξετε το μυαλό σας ή να αλλάξετε γνώμη. Το να σκέφτεστε είναι εξίσου συναρπαστικό με το να επιθυμείτε
Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι φυσικά συνηθισμένος στον κόσμο της τέχνης, στον οποίο ο Simons και η Prada κινούνται με ευκολία: Αν και η πολιτική της ταυτότητας έχει γίνει ο κύριος φακός για την αντίληψη της τέχνης, ένα έργο τέχνης που σας κάνει να νιώθετε άβολα ή μπερδεμένοι — και ως εκ τούτου σας κάνει να αμφισβητήσετε τη δική σας αίσθηση της λογικής ή της ομορφιάς και ίσως τις προκαταλήψεις σας — τότε, θεωρείται επιτυχημένη τέχνη.
Στη δεκαετία του 1990, η Miuccia Prada (μαζί με σχεδιαστές όπως ο Martin Margiela) εισήγαγε αυτόν τον τρόπο σκέψης στη συζήτηση για τη μόδα, ιδιαίτερα με συλλογές που αξιοποίησαν «κακόγουστες» τροπικότητες, όπως μη ελκυστικά χρώματα (καφέ, απόχρωση του αβοκάντο) και αταίριαστα παπούτσια (χοντρά, μαύρα σανδάλια που φοριούνται με μικρά φουστάνια με παπαρούνες, για παράδειγμα).
REUTERS/Alessandro Garofalo
REUTERS/Alessandro Garofalo
Το αντίθετο της επιθυμίας
Η μόδα δεν υπάρχει μόνο για να σας κάνει να επιθυμείτε πράγματα, πιστεύουν η Prada και ο Simons. Υπάρχει για να σας κάνει να ανοίξετε το μυαλό σας ή να αλλάξετε γνώμη. Το να σκέφτεστε είναι εξίσου συναρπαστικό με το να επιθυμείτε.
Τα ρούχα που δεν κολακεύουν έχουν επίσης γίνει βασικό στοιχείο του στυλ της Miuccia Prada, το οποίο είναι τόσο θαυμαστό που πολλοί άνθρωποι είναι εξίσου περίεργοι να δουν τι φοράει η Prada όταν κάνει την εμφάνισή της στην πασαρέλα, όσο και για το τι στέλνει στην πασαρέλα. «Αν μου αρέσει κάτι που δεν μου ταιριάζει καθόλου, το φοράω ούτως ή άλλως», είπε σε μια πρόσφατη συνέντευξη στο περιοδικό Interview Magazine.
Αναμφίβολα εμπνευσμένες από την τόλμη της, αρκετές μορφές της μόδας έχουν φορέσει αυτά τα άσχημα φορέματα της περασμένης σεζόν, συμπεριλαμβανομένων πολλών θεατών της επίδειξης.
«Πρέπει να παραδεχτείτε ότι, σε έναν κόσμο (εν πάση περιπτώσει, στην Αμερική) που απαιτεί αυστηρή τήρηση των γυναικείων ιδανικών για λεπτό σώμα με σχήμα κλεψύδρας και μακριά, κυματιστά ξανθά μαλλιά, το να φοράς ένα άσχημο φόρεμα είναι μια αρκετά ωραία δήλωση» παρατηρεί η Tashjian.
Αυτές οι ποδιές και τα σουτιέν προήλθαν από το ενδιαφέρον για το παιχνίδι με το flou, είπε ο Simons — ένας παλιομοδίτικος όρος της μόδας για τα αέρινα υφάσματα που δίνουν στα ρούχα μια αιθέρια ελαφρότητα
Άχρηστα σουτιέν και σορτς-βρακάκια
Αλλά η άνοιξη/καλοκαίρι του 2026 θα δοκιμάσει ακόμα και το σθένος του πιο ισχυρού στρατιώτη της μόδας. Η συλλογή προήλθε από την παρατήρηση της Miuccia Prada και του Raf Simons ότι με τόσες πολλές πληροφορίες στον κόσμο, «πρέπει με κάποιο τρόπο να φιλτράρεις και να προσπαθήσεις να ανασυνθέσεις», είπε στα παρασκήνια.
«Το δεύτερο σημαντικό σημείο εκκίνησης ήταν να φτιάξουμε ρούχα για το σήμερα που να είναι πολύ ευέλικτα. Δεν ξέρεις τι θα συμβεί αύριο. Οπότε πρέπει να είσαι σε θέση να προσαρμόζεσαι γρήγορα».
Τα παλτό και τα σακάκια είναι φτιαγμένα από υλικό που χρησιμοποιείται για πουκάμισα, τα κοκτέιλ φορέματα φοριούνται πάνω από φούστες σαν μπλούζες, ενώ εκείνες οι περίεργες ποδιές μετατρέπουν ένα ασήμαντο σύνολο σε κάτι ημιεπίσημο. Όσο για εκείνα τα μικρά σορτς σαν βρακάκια: «Είναι κάτι που κάνει η Prada από πάντα» είπε ο Simons. Και τα σουτιέν; «Είναι άχρηστα σουτιέν!», είπε η Prada γελώντας.
REUTERS/Alessandro Garofalo
REUTERS/Alessandro Garofalo
Η αβεβαιότητα του λάθους αξεσουάρ
Αυτές οι ποδιές και τα σουτιέν προήλθαν από το ενδιαφέρον για το παιχνίδι με το flou, είπε ο Simons — ένας παλιομοδίτικος όρος της μόδας για τα αέρινα υφάσματα που δίνουν στα ρούχα μια αιθέρια ελαφρότητα.
Υπήρχαν διαφανείς ποδιές, σχεδόν μια ελαφριά επιπολαιότητα, που φοριούνταν πάνω από διάφορα looks. (Οι σχεδιαστές ήταν κατηγορηματικοί ότι δεν ήταν ποδιές! Όχι. Ήταν φούστες. «Κανονικά, είτε με ψηλή είτε με χαμηλή μέση, η φούστα πρέπει να αγγίζει το σώμα. Δεν θέλαμε αυτό», είπε ο Simons.)
«Το αποτέλεσμα ήταν λιγότερο ανέμελο και περισσότερο έτοιμο για μάχη: ντυμένη με τα περίεργα ρούχα μου, με ένα σοβαρό πουκάμισο ή παλτό πεταμένο πάνω, για να προσπαθήσω να περάσω τη μέρα» εξηγεί η Rachel Tashjian και συνεχίζει:
«Αυτό είναι κατανοητό. Ποιος δεν έχει αντιμετωπίσει την αβεβαιότητα του λάθους αξεσουάρ οπλίζοντας τον εαυτό του με ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, ένα υπέροχο κολιέ ή ένα αξιόπιστο κειμήλιο;».
REUTERS/Alessandro Garofalo
REUTERS/Alessandro Garofalo
Τα άσχημα ρούχα, η απόλυτη μόδα
Αν η Prada έχει κάτι να πει για αυτό, οι ζεστοί μήνες του επόμενου έτους θα είναι «Το καλοκαίρι που έγινα άσχημη».
Οι πελάτες που θέλουν απλώς να φαίνονται «όμορφοι» έχουν ατελείωτες άλλες επιλογές: τη βρετανική μάρκα Erdem, την αμερικανική Carolina Herrera, τον Giorgio Armani ή τη Max Mara.
Παρ’ όλα αυτά, τα άσχημα ρούχα θεωρούνται από πολλούς ως η απόλυτη μόδα — το να προσκολλάσαι τόσο έντονα στις ουτοπικές ιδέες κάποιου σχεδιαστή για το πώς πρέπει να είσαι, ώστε να είσαι διατεθειμένος να φαίνεσαι γελοίος στην προσπάθειά σου να τους ευχαριστήσεις, ακόμα κι αν δεν θα σε δουν ποτέ (και πιθανότατα γελάνε καθ’ όλη τη διαδρομή προς την τράπεζα).
Το να φοράς κάτι άσχημο και μετά να λες στους σκεπτικιστές ότι απλά δεν καταλαβαίνουν είναι μια από τις παραδόσεις της μόδας, είτε αγαπάς είτε μισείς τη βιομηχανία.
Αλλά αυτή η παράδοση είναι απαραίτητη, γιατί πέρα από το τι σκέφτονται οι άλλοι για τα ρούχα σου, υπάρχει μια πιο σημαντική γνώμη: η δική σου.
REUTERS/Alessandro Garofalo
Η λογική της Prada
«Φαντάσου έναν κόσμο στον οποίο εφευρίσκεις τον δικό σου τρόπο να είσαι όμορφη — τους δικούς σου κανόνες, που εφευρίσκεις εξ ολοκλήρου εσύ. Η ασχήμια της Prada ήταν κάτι περισσότερο από το αντίθετο της παραδοσιακής ομορφιάς, τελικά.
»Υπήρχε μια λογική στην αντίθεση μεταξύ των πουκάμισων εργασίας και των διαφανών σουτιέν. Και αυτό ήταν πολύ εμπνευστικό: η ιδέα μιας εσωτερικής λογικής, μιας φιλοσοφίας που δημιουργήσατε εξ ολοκλήρου εσείς, στην οποία μαζεύετε τη φούστα σας, ρίχνετε ένα φόρεμα από πάνω, φοράτε ένα υπέροχο ζευγάρι σκουλαρίκια και λέτε: “Πω πω, είμαι υπέροχη”. Τι ελευθερία!» καταλήγει η Rachel Tashjian στην Washington Post.
Miuccia Prada και Raf Simons / REUTERS/Alessandro Garofalo
*Με στοιχεία από washingtonpost.com