"ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΤΑΙΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ "

Στο εξώφυλλο, έφηβος,σε διακοπές στη Μύκονο,αγκαλιάζει τον πατέρα του κοιτώντας τον με βλέμμα που ζητά την προσοχή του,ενώ εκείνος δείχνει απόμακρος.

Η μητέρα του,η οποία περιγράφεται ως μια femme fatale, μια πολύ όμορφη γυναίκα, που κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει κάνει παιδιά,μονίμως παρούσα-απούσα, όπως έχει ο ίδιος πει και ο πατέρας του ένας άνθρωπος αυτοδημιούργητος και πολύ εγωπαθής, χωρίζουν όταν ο ίδιος είναι σε ηλικία τεσσάρων ετών.

 

Η μητέρα του, από τη Βραζιλία όπου ζούσαν, τον παίρνει στη Ρώμη ,από όπου και ξεκινά η ψυχολογική οδύσσειά του με τις εναλλαγές των σχέσεων της μητέρας του και την ελλιπή παροχή αγάπης προς εκείνον,κάτι που συμβαίνει και με τον πατέρα του,τον οποίο βλέπει κάποιες φορές το
χρόνο,χωρίς να υπάρχει όμως ουσιαστική επαφή και επικοινωνία μαζί του.

 

Ακολουθεί η μετάβασή τους στην Αθήνα όπου ως δεκάχρονο, πια, παιδί υφίσταται ψυχολογική πίεση αλλά και πολιτισμικό σοκ,μια και οι συνθήκες της εποχής αλλά και η παρακολούθηση του σχολείου των Αναβρύτων ως εσωτερικός,θα του προκαλέσουν θλίψη,ενώ μέχρι και το θάνατο και των δύο γονιών του, (σε απόσταση ενός χρόνου),είναι κυρίαρχο το συναίσθημα της ματαίωσης.

 

Περιγραφές με ένταση, κυρίως ψυχολογικής υφής,επιβεβαιώνουν την ανάγκη για αγάπη και προσοχή και ότι τα χρήματα δε φέρνουν την ευτυχία ούτε και επουλώνουν πληγές .

Το ιδιωτικό σχολείο που γίνεται για εκείνον τόπος εξορίας (με το πρόσχημα ότι ο πατέρας του τον προφυλάσσει από τη μητέρα του)

αλλά και οι σπουδές στην Οξφόρδη για λόγους φυγής και αυτοπροσδιορισμού,ίσως φαντάζουν στο μέσο αναγνώστη ως ξεσπάσματα

ενός καλοκακομαθημένου παιδιού, πέρα όμως από την (οικονομική)επιφάνεια,διακρίνει σίγουρα την "ειλικρινή" έκθεση προς τον αναγνώστη της τραυματικής του σχέσης με τους χωρισμένους γονείς του (ο πατέρας του βρίσκεται στη Βραζιλία με άλλη οικογένεια και η μητέρα καταρρέει από τα χρέη και οδηγείται σε εγκλεισμό).

 

Αναφορές κάνει και στα αδέλφια του,που κι εκείνα όπως αποκάλυψαν δεν είχαν λάβει την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών του,αλλά και στις γιαγιάδες και στον αγαπημένο του παππού,το ουσιαστικό ψυχολογικό στήριγμά του στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.
Αν και είναι απόλυτα προσωπικά τα όσα αφηγείται,δεν εκβιάζει τα συναισθήματα του αναγνώστη αλλά τον αφήνει να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα,ακόμα και για το διφορούμενο τίτλο.

 

Κάποιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι ότι το Αίμα έγινε νερό,στο τέλος όμως μένει η πίκρα για όσα δεν μπόρεσαν να επανορθωθούν,μια και οι γονείς πια έχουν φύγει από τη ζωή. Χαρακτηριστικό της αφήγησης είναι ότι,ενώ γίνεται σε δεύτερο πρόσωπο για λόγους μερικής αποστασιοποίησης του ίδιου,τελικά σε βάζει τόσο "μέσα" που έχεις την αίσθηση ότι το ζεις ο ίδιος. 

 

Συγκλονιστικός στην αφήγησή του,ωστόσο κάποιες "πράξεις" θυμίζουν έντονα-και πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά-τον αγαπημένο μας ποιητή,έτσι όπως τον γνωρίσαμε να αυτοβιογραφείται στις εξαιρετικές ποιητικές του συλλογές.

 

Η πιο γενναία κίνηση,ωστόσο,φαίνεται να είναι η αφιέρωση του βιβλίου στα δικά του παιδιά,με την προτροπή να γράψουν εκείνα την 46η πράξη του βιβλίου,κρίνοντας τον ίδιο ως γονιό.