Στη στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα, προκειμένου να επιτύχει πραγματική ανάπτυξη ανέλυσε ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης.

Μιλώντας σήμερα (Σάββατο) σε φόρουμ που διοργανώνει ο Δήμος της Σπάρτης σε συνεργασία με το International Chamber of Commerce με θέμα «Κοιτώντας μπροστά: Μπορούμε να ξεπεράσουμε το 4% σε ρυθμούς ανάπτυξης;», ο πρώην υπουργός Οικονομικών υποστήριξε καταρχάς πως η ελληνική οικονομία παραμένει στον αστερισμό της απο-επένδυσης, λόγω μη βιώσιμων χρεών και της υφεσιακής δημοσιονομικής πολιτικής που αυτά γεννούν. 

Επίσης, τόνισε ότι το ποσοστό της μεγέθυνσης του ΑΕΠ έχει πολύ μικρότερη σημασία από την πραγματική ανάπτυξη που κρύβεται πίσω του. Διαφωνώντας πλήρως με τις κυβερνητικές διακηρύξεις για ανάπτυξη 4%, επισήμανε ότι την τελευταία φορά που η χώρα έπιασε ρυθμούς μεγέθυνσης του εθνικού εισοδήματος πάνω από 4% ήταν λίγο πριν το κραχ του 2008, το οποίο πυροδότησε την τετραπλή χρεοκοπία (κράτος, τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά) στης οποίας τα δίχτυα είναι ακόμα καθηλωμένη η ελληνική κοινωνία. Όπως τόνισε, επρόκειτο για μη βιώσιμη μεγέθυνση, χωρίς παράλληλη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, βασισμένη σε μη βιώσιμα δάνεια — κυρίως από γαλλογερμανικές τράπεζες των οποίων η πτώχευση, μετά το κραχ της Wall Street, νομοτελειακά παρέσυρε στην κατάρρευση την υπερχρεωμένη ελληνική οικονομία.

Σύμφωνα με τον Γραμματέα του ΜέΡΑ 25, δύο είναι τα μακροοικονομικά προαπαιτούμενα για την ανάπτυξη:

• Αναδιάρθρωση χρεών στη βάση των ανταλλαγών χρέους (debtswaps) που καθιστούν τους δανειστές του κράτους συνεταίρους στην ανάπτυξη (debt-equitytransfer), τέλος πια στις επιμηκύνσεις δημόσιου και στις πωλήσεις των κόκκινων δανείων και της περαιτέρω ρευστοποίησης περιουσιών (δημόσιας και ιδιωτικής)
•  Το άθροισμα του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών και του πρωτογενούς πλεονάσματος ισούται, εξ ορισμού, με τις μη επενδυόμενες αποταμιεύσεις. Αντί αυτή η ταυτότητα να διατηρείται, λόγω «φιξαρισμένου» από την τρόικα πρωτογενούς, με τις αυξομειώσεις του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, να διατηρείται με αυξομειώσεις του πρωτογενούς υπό συνθήκες μειούμενου ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών και εξάλειψης - ή και αντιστροφής του πρόσημου - των μη επενδυόμενων αποταμιεύσεων.

Ο κ. Βαρουφάκης υποστήριξε πως, αντί η Αθήνα να ζητά ένταξη των ελληνικών κρατικών ομολόγων στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) , θα πρέπει να ζητά:

⇒ την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους μας (ώστε να μειωθούν τα πρωτογενή).

⇒ την έκδοση «πράσινου» ομόλογου από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για χώρες όπως η Ελλάδα, το οποίο μπορεί (και θα θέλει) να στηρίξει στις δευτερογενείς αγορές η ΕΚΤ — με στόχο πάντα τη χρηματοδότηση των εγχώριων επενδύσεων που θα φέρουν ξένες επενδύσεις.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής του ΜέΡΑ25, αντί να προσβλέπουμε, επιστρέφοντας στη δεκαετία του 50, στην οικοδομή, την τσιμεντοποίηση, τα καζίνο και τα ορυκτά καύσιμα, πρέπει να αναδείξουμε τη χώρα κέντρο ενός διεθνούς δικτύου ανανεώσιμης ενέργειας, με την ισότιμη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στην ιδιοκτησία και διαχείρισή του.

Επρόκειτο για ένα από τα βασικά αιτήματα που ζητούσε να αλλάξει, την περίοδο που διαπραγματευόταν ως υπουργός Οικονομικών τη συμφωνία για την Ελλάδα, το πρώτο εξάμηνο του 2015.

Έτσι λοιπόν τώρα που ανακοινώθηκε το πρωτογενές πλεόνασμα του 4%, ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν θα μπορούσε να μη σχολιάσει κάτι. Για την ακρίβεια κάτι που έχει γράψει στο βιβλίο του «Ανίκητοι Ηττημένοι» σχετικά με το τι σημαίνουν τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για την οικονομία και συγκεκριμένα για την ελληνική οικονομία.

Τότε, το 2015, ο Γιάνης Βαρουφάκης έθετε επιτακτικά την ανάγκη να μειωθεί ο στόχος από το 3% στο 1,5%, κάτι για το οποίο είχε ξεκάθαρη διαφωνία με τον Γιώργο Χουλιαράκη.

Το καθεστώς της διαρκώς εντεινόμενης λιτότητας καθιστούσε μάταιο το όποιο πλεόνασμα άνω του 2%, κάτι για το οποίο ο συγγραφέας του «Ανίκητοι Ηττημένοι» είχε γράψει χαρακτηριστικά σε έναν διάλογό του με τον Αλέξη Τσίπρα:

«Αλήθεια πιστεύεις πως μπορείς να ανακαλέσεις την τεράστια λιτότητα που μόλις τους παραχώρησες; Άφησες τον καρχαρία να γευτεί το αίμα σου, τα σαγόνια του έχουν κλείσει γύρω από το μπράτσο σου και τώρα πιστεύεις ότι μπορείς να το τραβήξεις πίσω γιατί δεν υπάρχει καμία συμφωνία μέχρι να συμφωνηθούν όλα;»

Tο τελευταίο διάστημα, μετά την έκδοση του βιβλίο του «Ενήλικες στο Δωμάτιο», η Νέα Δημοκρατία έχει χρησιμοποιήσει επανειλημμένα τις απόψεις και θέσεις του Γιάνη Βαρουφάκη για να δώσει βάση στο αντιπολιτευτικό της αφήγημα σχετικά με τη διαπραγμάτευση του 2015.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του, στο οποίο παρουσιάζει την προσωπική του ματιά στα γεγονότα εκείνης της περιόδου, «κατέκλυσαν» τον αντιπολιτευόμενο Τύπο και αποτέλεσαν τη βάση μιας συγχρονισμένης επίθεσης, που στόχο είχε τη διαμόρφωση και την ανάδειξη της γαλάζιας ατζέντας στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μάλιστα ο πρώην υπουργός Οικονομικών, μέσα στον κουρνιαχτό, «κατακεραύνωνε», από τη δική του σκοπιά, την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό που «συνθηκολόγησαν» αντί να ακολουθήσουν τα σχέδιά του για οριστική ρήξη και παράλληλο νόμισμα.

Αναφερόμενος στον σημερινό πρόεδρο της ΝΔ γράφει μεταξύ άλλων: «Θυμάμαι τον τότε πρέσβη της Ελλάδας στο Παρίσι να μου διηγείται, επί υπουργίας μου, τη σκηνή που το 2014 ο νυν αρχηγός του κόμματος, υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά τότε, καθόταν μετά τα μεσάνυκτα έξω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου τού αρχιτροϊκανού Ντέκλαν Κοστέλο περιμένοντας πότε θα τον δεχθεί. Οποιος υπουργός έχει αποδεχθεί τέτοιον εξευτελισμό είναι λογικό να θυμώνει με πολιτικούς του αντιπάλους που πείθουν την πλειονότητα των Ελλήνων ότι υπάρχει εναλλακτική, ότι άλλο πράγμα η ικεσία και άλλο η διαπραγμάτευση».

«Ως αυτόκλητος υπερασπιστής της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, την οποία ταυτίζει με την υποταγή στην τρόικα και την απαγόρευση της υπέρβασης από την ικεσία στη διαπραγμάτευση, η Νέα Δημοκρατία επιστρέφει στην προϊστορία των στρατοδικείων και ειδικών δικαστηρίων για να δικάσει όποιον τόλμησε να μπει, όπως το 2015, στις αίθουσες των Βρυξελλών έχοντας εκπονήσει αυτά τα τρία σχέδια. Η στρατηγική τους επιλογή είναι: συλλάβετε τον Βαρουφάκη, που ακόμα και σήμερα υπεραμύνεται των σχέδιων αυτών, με απώτερο στόχο να καθίσουν στο διπλανό εδώλιο τον Τσίπρα, ο οποίος μπορεί μεν να υπέγραψε τη «δήλωση μετανοίας», αποποιούμενος τα τρία σχέδια της διαπραγμάτευσης, αλλά, από την άλλη: (α) πρέπει να τιμωρηθεί επειδή τόλμησε, έστω και για μερικούς μήνες, να διανοηθεί τη διαπραγμάτευση και (β) δεν έχει ακόμα παραδώσει τα κλειδιά του Μαξί- μου στους ‘ιδιοκτήτες της Ελλάδας’».

«Ανεξάρτητα από τις μεγάλες μας διαφωνίες (σημ: με την κυβέρνηση), η Νέα Δημοκρατία πρέπει να κατανοήσει ότι η εναγώνια προσπάθειά της να ποινικοποιήσει τη διαπραγμάτευση των πρώτων μηνών του 2015 θα βρει όλους μας μπροστά της. Κι αυτό επειδή το διακύβευμα αφορά κάτι το πολύ σημαντικό, κάτι που ξεπερνά τις αντιθέσεις μας ή τα γεγονότα του 2015: τον ολοκληρωτισμό της Δεξιάς που, αντί να υποχωρεί στο Μνημονιστάν μας, ενισχύεται από τη συνεχιζόμενη, γενικευμένη πτώχευση».

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο:

«Η χρεοκοπία του κράτους μας, που ξέσπασε σαν πυρκαγιά το 2010 και μαίνεται ακόμα, άλλαξε τα πάντα στην Ελλάδα. Εκτός από ένα: τη Δεξιά, και συγκεκριμένα τον αχαλίνωτο ρεβανσισμό της Νέας Δημοκρατίας και τη ροπή της προς τον ολοκληρωτισμό.

Η παράταξη που πριν από τη χούντα θεωρούσε τα στρατοδικεία ορθό και σώφρονα μηχανισμό «διαχείρισης» των πολιτικών της αντιπάλων, το κόμμα που στη Μεταπολίτευση τρομοκρατούσε τον λαό ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου οικοδομούσε αριστερή χούντα (και που έστησε ειδικό δικαστήριο για να τον φυλακίσει το 1989) έχει πραγματικά μακρά παράδοση στον ολοκληρωτισμό, τον οποίο σταθερά προσπαθεί να παρουσιάσει ως τη μετριοπαθή υπεράσπιση του δημοκρατικού καθεστώτος.

Κάποιοι ήλπιζαν ότι η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου, στο πλαίσιο της γενικότερης δίνης της κρίσης της ευρωζώνης, ίσως άλλαζε και τη Νέα Δημοκρατία. Φευ, πού τέτοια τύχη! Η μεγάλη «σταθερά», ο θεμέλιος λίθος που κρατά το συγκεκριμένο κόμμα γειωμένο πολιτικά, είναι η φράση που χρησιμοποίησε (μάλλον απερίσκεπτα, εν τη ρήμη του λόγου, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια) ο ιδιοκτήτης της «Καθημερινής» και του ΣΚΑΪ, εφοπλιστής, κ. Αλαφούζος στο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου «ΑΓΟΡΑ! Από τη Δημοκρατία στην Αγορά» (2014): «Εμείς οι ιδιοκτήτες της Ελλάδας...», είχε πει, αναφερόμενος στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί της χώρας που θεωρεί ότι δικαιωματικά έχει η ολιγαρχία, την οποία η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να εκφράζει πολιτικά.

Το νέο καθεστώς χρεοδουλοπαροικίας της χώρας, στο οποίο περιήλθε η Ελλάδα από το πρώτο Μνημόνιο, δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες αλλά και μέγα άγχος στη Νέα Δημοκρατία. Μετά το σύντομο αντιμνημονιακό φλερτ του Αντώνη Σαμαρά, και την καθίζηση του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της Δεξιάς είδε στο Μνημόνιο την ευκαιρία να αυτοεπιβληθεί ως ο πιστός εντολοδόχος της τρόικας και ο αποτελεσματικός διαχειριστής των διατάξεών του. Ομως, παράλληλα, τα εξυπνότερα στελέχη του έβλεπαν το αδιέξοδο να έρχεται: Ο κ. Σαμαράς υποσχόταν, καθ’ όλο το 2014, ότι και (α) δεν θα δεχόταν νέο μνημονιακό δάνειο και (β) δεν θα ζητούσε αναδιάρθρωση χρέους. Αυτές οι δύο υποσχέσεις όμως παραβίαζαν τους κανόνες της αριθμητικής καθώς, μόνο για το 2015, έλειπαν τουλάχιστον 15 δισ. (ακόμα κι αν έκλεινε την αξιολόγηση του Δεκεμβρίου του 2014, την οποία η κυβέρνηση Σαμαρά ποτέ δεν έκλεισε).

Οταν άρχισε να διαφαίνεται η εκλογική ήττα στην οποία οδηγούσε τη Νέα Δημοκρατία η απλή αριθμητική του Μνημονίου, ξάφνου ήταν σαν να έχουμε επιστρέψει στην κινδυνολογία του 1980. Με μια διαφορά, προς το χειρότερο: η κυβέρνηση Σαμαρά επένδυσε (κάτι που ο Γεώργιος Ράλλης ποτέ δεν θα έκανε τότε) στο αφήγημα: «Αν δεν εκλεγούμε, την επομένη Δευτέρα οι τράπεζες θα είναι κλειστές».
Πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μια κυβέρνηση επενδύει στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, και μάλιστα σε συνεργασία με τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, τον οποίο εκείνη είχε διορίσει προ μηνών, και βεβαίως με την τρόικα - μια ανίερη συμμαχία εναντίον της επικείμενης δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης.

Ας δούμε προσεκτικά, και πέραν των επιφαινομένων, το αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας από τότε έως σήμερα:

• Ο ελληνικός λαός είναι ένοχος, εν τη μωρία του.

• Ενας λαός-νήπιο τιμωρείται από έναν αυστηρό αλλά δίκαιο γονέα (την τρόικα) και, έτσι, το μόνο που δικαιούται να κάνει είναι να αιτείται μια πιο επιεική τιμωρία.

• Η Νέα Δημοκρατία είναι η παράταξη που κατέθετε υπεύθυνα και αποτελεσματικά τα αιτήματα του λαού-ικέτη.

• Ξάφνου, ο ανόητος λαός αποφάσισε να εμπιστευτεί ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που του είπε κάτι «παρανοϊκό»: ότι πρέπει να διανοηθεί πως υπάρχει εναλλακτική, ότι μπορεί και πρέπει να απαιτήσει τη μεταμόρφωσή του από ικέτη-νήπιο σε ώριμο λαό που διαπραγματεύεται (αντί να ικετεύει για) τη διαμόρφωση πολιτικών που τερματίζουν την άσκοπη, ατέρμονη, μισανθρωπική τιμωρία του.

Οπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα, η Δεξιά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις ιστορικές της καταβολές. Την ώρα που ο ελληνικός λαός σύσσωμος έλεγε «ΟΧΙ» στην τρόικα, η Νέα Δημοκρατία συσστρατεύτηκε, άνευ παραμικρού ενδοιασμού, με τους δανειστές. Οπως έγραφα στην «Εφ.Συν.» σε άρθρο τιτλοφορούμενο «Η Νέα Δημοκρατία που χρειαζόμαστε» (31/10/2016), μια πατριωτική Νέα Δημοκρατία, τότε που ο Γερούν Ντάισελμπλουμ με επισκέφτηκε τρεις μέρες μετά την ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών για να με απειλήσει με κλείσιμο των τραπεζών, αν δεν υποσχόμουν ότι θα αγνοήσω τη λαϊκή εντολή για αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, και δη του μη βιώσιμου χρέους, θα έβγαζε την εξής ανακοίνωση: «Διαφωνούμε με τη νέα κυβέρνηση εντονότατα. Κρίνουμε ότι πρέπει να αποδεχθεί τις βασικές παραμέτρους του 2ου Μνημονίου και να μην επιδιώξει αντιπαράθεση με την τρόικα, όπως επιχειρηματολογήσαμε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Ομως δεν θα επιτρέψουμε στον πρόεδρο του Eurogroup να απειλεί τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση με κλείσιμο των τραπεζών της χώρας επειδή εκείνη εφαρμόζει τη λαϊκή εντολή που έλαβε».

Αντ’ αυτού, η Νέα Δημοκρατία προέβη στη στρατηγική επιλογή της ποινικοποίησης της διαπραγμάτευσης και της τακτικής «Βάστα, Γερούν!» κόντρα στους «λαοπλάνους» που «παρασύρουν» τον λαό στην άποψη ότι δικαιούται να πει «ΟΧΙ» στους νέους Μέτερνιχ.

Από μια μεριά, κατανοώ την ψυχολογική διαδικασία που οδηγεί στη στάση της Νέας Δημοκρατίας. Θυμάμαι τον τότε πρέσβη της Ελλάδας στο Παρίσι να μου διηγείται, επί υπουργίας μου, τη σκηνή που το 2014 ο νυν αρχηγός του κόμματος, υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά τότε, καθόταν μετά τα μεσάνυκτα έξω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου τού αρχιτροϊκανού Ντέκλαν Κοστέλο περιμένοντας πότε θα τον δεχθεί. Οποιος υπουργός έχει αποδεχθεί τέτοιον εξευτελισμό είναι λογικό να θυμώνει με πολιτικούς του αντιπάλους που πείθουν την πλειονότητα των Ελλήνων ότι υπάρχει εναλλακτική, ότι άλλο πράγμα η ικεσία και άλλο η διαπραγμάτευση.

Η δαιμονοποίηση της διαπραγμάτευσης που υπερβαίνει την ικεσία σημαίνει βέβαια δαιμονοποίηση των τριών σχεδίων που πρέπει να έχει κανείς πριν μπει στην αίθουσα των διαπραγματεύσεων για να διαπραγματευτεί:

1. Σχέδιο με εποικοδομητικές, λελογισμένες, μετριοπαθείς προτάσεις (των οποίων
η εφαρμογή θα φέρει το τέλος της σκοτοδίνης).

2. Σχέδιο για το πώς αντιδράς ώστε να αποφευχθεί τόσο η συνθηκολόγησή σου όσο και η ρήξη, όταν η τρόικα αρνηθεί να συζητήσει καν τις προτάσεις σου, απειλώντας μάλιστα με ρήξη (ιδίως με κλείσιμο τραπεζών).

3. Σχέδιο σε περίπτωση που η ρήξη συμβεί για οποιονδήποτε λόγο.

Ως αυτόκλητος υπερασπιστής της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, την οποία ταυτίζει με την υποταγή στην τρόικα και την απαγόρευση της υπέρβασης από την ικεσία στη διαπραγμάτευση, η Νέα Δημοκρατία επιστρέφει στην προϊστορία των στρατοδικείων και ειδικών δικαστηρίων για να δικάσει όποιον τόλμησε να μπει, όπως το 2015, στις αίθουσες των Βρυξελλών έχοντας εκπονήσει αυτά τα τρία σχέδια. Η στρατηγική τους επιλογή είναι: συλλάβετε τον Βαρουφάκη, που ακόμα και σήμερα υπεραμύνεται των σχέδιων αυτών, με απώτερο στόχο να καθίσουν στο διπλανό εδώλιο τον Τσίπρα, ο οποίος μπορεί μεν να υπέγραψε τη «δήλωση μετανοίας», αποποιούμενος τα τρία σχέδια της διαπραγμάτευσης, αλλά, από την άλλη: (α) πρέπει να τιμωρηθεί επειδή τόλμησε, έστω και για μερικούς μήνες, να διανοηθεί τη διαπραγμάτευση και (β) δεν έχει ακόμα παραδώσει τα κλειδιά του Μαξίμου στους «ιδιοκτήτες της Ελλάδας».

Μέσα στο πλαίσιο του παραδοσιακού της ρεβανσισμού, και της προσπάθειας να ποινικοποιήσει τη διαπραγμάτευση των πρώτων μηνών του 2015, ακολουθώντας την παράδοση της κλασικής ελληνικής Δεξιάς, η Νέα Δημοκρατία παρουσιάζει τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως μια εθνικο-λαϊκή χούντα, που πασχίζει να φιμώσει την αντίθετη άποψη. Οπως επισημαίνει ο Δημήτρης Σκλήρης σε εκτενές του άρθρο με τίτλο «Αντιστασιακός Διαφωτισμός» (βλ. ΖΗΝ, ThePressProject), αυτές τις κατηγορίες οι κυρίες και οι κύριοι της Νέας Δημοκρατίας τις εξαπολύουν την ώρα που υπόσχονται...
Ειδικά Δικαστήρια για εμένα, στα οποία ευελπιστούν να σύρουν, από δίπλα, και τον Αλέξη Τσίπρα!

Οπως είναι γνωστό τοις πάσι, οι δρόμοι μας με τον πρωθυπουργό και άλλους συντρόφους έχουν χωρίσει αμετάκλητα. Το DiEM25 έχει κατακεραυνώσει την κυβερνητική άποψη ότι μετά τη συνθηκολόγηση έρχεται, οσονούπω, η έξοδος από τα μνημόνια – κι έχει εξαγγείλει τη θέση ότι οι τομές-προαπαιτούμενα για απόδραση από την κρίση πρέπει να εφαρμοστούν χωρίς καμία διαπραγμάτευση, χωρίς καμία πρότερη έγκριση από το Eurogroup ή την τρόικα.

Ομως, ανεξάρτητα από τις μεγάλες μας διαφωνίες, η Νέα Δημοκρατία πρέπει να κατανοήσει ότι η εναγώνια προσπάθειά της να ποινικοποιήσει τη διαπραγμάτευση των πρώτων μηνών του 2015 θα βρει όλους μας μπροστά της. Κι αυτό επειδή το διακύβευμα αφορά κάτι το πολύ σημαντικό, κάτι που ξεπερνά τις αντιθέσεις μας ή τα γεγονότα του 2015: τον ολοκληρωτισμό της Δεξιάς που, αντί να υποχωρεί στο Μνημονιστάν μας, ενισχύεται από τη συνεχιζόμενη, γενικευμένη πτώχευση». 

Η ιλαροτραγωδία της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα με τα μάτια του Βαρουφάκη - Στήλη άλατος μένει όποιος διαβάζει το νέο βιβλίο του άλλοτε υπουργού Οικονομικών με τίτλο «Ενήλικοι στο δωμάτιο» - Απίστευτοι διάλογοι με τον Τσίπρα, τι γράφει για Δραγασάκη, Στουρνάρα, Σταθάκη, Παππά, Τσακαλώτο και Καμμένο

Γράφει ο Γιάννης Βαρουφάκης

Όχι κούρεμα (γιατί δεν θα το δεχτούν οι πιστωτές) αλλά αποπληρωμή του χρέους βάσει ρήτρας ανάπτυξης προτείνει ο οικονομολόγος, Γιάννης Βαρουφάκης, σημειώνοντας ότι η μόνη λύση είναι να καταστήσει η Ελλάδα τους πιστωτές της εταίρους «στην ανάπτυξή της και όχι στην μιζέρια της». Παρατηρεί, δε, ότι όσον αφορά την αναδιαπραγμάτευση του χρέους το φθινόπωρο, οι διαθέσεις της Γερμανίας είναι δεδηλωμένες προς μια επιμήκυνση κάτι που απλά «θα προβάλει την χρεοκοπία μας στο μέλλον». 

Πώς βλέπετε να εξελίσσονται τα πράγματα όσον αφορά το ελληνικό χρέος μετά τις ευρωεκλογές και ενόψει της αναδιαπραγμάτευσης του φθινοπώρου;

Στον βαθμό που μπορούμε να προφητεύσουμε υπάρχουν στοιχεία που καταδεικνύουν σαφέστατα ποιες είναι οι διαθέσεις του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης. Πάνε για μια επιμήκυνση. Μια επιμήκυνση άλλων 20-30 ετών. Το σημερινό μνημονιακό σχέδιο υποτίθεται ότι τελειώνει - όσον αφορά τις αποπληρωμές - το 2030. Μπορεί να λοιπόν να το πάνε με μια μικρή μείωση του επιτοκίου στο 2055 ή στο 2066… 

Το αποτέλεσμα θα είναι να μειωθούν οι αποπληρωμές σε ετήσια βάση που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση. Αυτές μπορεί να μειωθούν ακόμη και στο 50%. Το συνολικό χρέος όμως θα παραμείνει μη βιώσιμο. Θα παραμείνει μέσα στο μαύρο σύννεφο εκείνου που εγώ ονομάζωχρεοκοπαροικίας. Όταν παρατείνεις το χρέος κάποιου στην ουσία προβάλεις την χρεοκοπία του στο μέλλον. 

Οι αγορές πως θα ανταποκριθούν σε κάτι τέτοιο;

Οι αγορές δεν ενδιαφέρονται. Το 90% του χρέους μας το κρατούν δημόσιοι φορείς. Μόνο το 10% είναι στον ιδιωτικό τομέα - και αυτοί είναι μόνο hedge funds. Αυτοί ξέρουν ότι δεν πρόκειται να κουρευτεί το 10% αλλά μόνο το 90%. Είναι σαφές ότι εάν μετά το PSI και με αγγλικό δίκαιο κουρέψουμε τα ομόλογα αυτά, θα τρέχουμε στα δικαστήρια του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης απέναντι στους καλύτερους δικηγόρους του κόσμου. Εάν είναι να κουρευτεί κάτι θα κουρευτεί το 90% το οποίο θα χρωστάς στους υπόλοιπους φορολογούμενους του κόσμου. 

Με την έξοδο στις αγορές τι έγινε;

Πριν από λίγο καιρό εκδώσαμε νέα ομόλογα. Αυτά πουλήθηκαν με σχετικά χαμηλά επιτόκια. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η κυβέρνηση του Βερολίνου έκλεισαν το μάτι στους αγοραστές αυτών των ομολόγων και τους είπαν ότι «ξέρετε πως το ελληνικό Δημόσιο είναι πτωχευμένο. Μην ανησυχείτε, όμως. Αυτά τα 3 δις θα σας τα πληρώσουμε εμείς αν χρειαστεί». Έπρεπε να τα πάρουν για την προπαγανδιστική αξία ότι η Ελλάδα βγήκε στις αγορές. 

Άρα τα πράγματα για το χρέος είναι σκούρα;

Από το 2010 λέω ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι τέτοιο που είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί μακροπρόθεσμα συνεπώς το δημόσιο έχει χρεοκοπήσει. Το PSI δεν το βοήθησε. Είναι η πρώτη φορά που ένα κράτος χρεοκόπησε (γιατί αυτό ήταν το PSI στην ουσία) και το χρέος του παρέμεινε μη βιώσιμο. 

Ποια θα έπρεπε να είναι τότε η πρόταση για την λύση;

Η λύση δεν μπορεί να αφορά μόνο το χρέος. Το χρέος είναι σαν τον πόνο ενός καρκινοπαθή. Ο πόνος είναι δυσβάσταχτος αλλά δεν είναι η αιτία του κακού. Το χρέος δείχνει το πρόβλημα. Το πρόβλημα πρέπει να το δούμε σε ένα τρίγωνο: είναι το χρέος, οι επενδύσεις και βεβαίως το τραπεζικό σύστημα - που είναι και αυτό βαθιά χρεοκοπήμένο. Η λύση θα πρέπει να αντιμετωπίζει και τα τρια αυτά ταυτόχρονα. 

Όσον αφορά το χρέος θα πρέπει να κουρευτεί. Μονοκοντυλιά. Είναι μεγάλο και μη βιώσιμο. Η κα Μέρκελ βέβαια θα αδυνατεί να συμφωνήσει μαζί μου, πόσω μάλλον να το περάσει από την ομοσπονδιακή Βουλή. Πρέπει, λοιπόν, να τους το δώσουμε με ένα πιο εύσχημο τρόπο. 

Η πρότασή μου, λοιπόν, είναι «κανένα κούρεμα αλλά θα εκδώσουμε νέα ομόλογα ύψους όσο ακριβώς και το χρέος. Αυτά θα τα ανταλλάξουμε με το χρέος που έχουμε στον ESM και στο ΔΝΤ. Αυτά τα ομόλογα όμως θα περιέχουν δυο συνθήκες. Η πρώτη θα είναι η ρήτρα ανάπτυξης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο θα τους δίνουμε αυτά που έχουμε συμφωνήσει με τα μνημόνια - τα 20 δις. Αλλά θα το δίνουμε μόνο εάν η ανάπτυξή μας είναι πάνω από 3%. Αν η ανάπτυξη είναι 1%-2% τότε αυτό το ποσό θα καταβληθεί στο 1/3. Εάν, δε, η ανάπτυξη είναι ακόμη χαμηλότερη από αυτό το ποσοστό, δεν θα γίνεται καμία πληρωμή. Η δεύτερη συνθήκη που θα πρότεινα είναι τα ομόλογα να είναι 20ετή. Μετά την πάροδο αυτού του χρόνου θα εξαϋλώνονται». Θα παύουν να υπάρχουν, ανεξάρτητα από το ποσό που έχει αποπληρωθεί. Δεν μπορούμε να δεσμεύσουμε την Ελλάδα για πάντα. 

Κατά αυτόν τον τρόπο τους καθιστάς συνέταιρους στην ανάπτυξή σου και όχι στην μιζέρια σου. Τους αναγκάζεις να σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς. 

Και με τις τράπεζες;

Ξεκινάω από το γεγονός ότι οι τράπεζες είχαν πτωχεύσει σε τέτοιο βαθμό, που οι μαύρες τρύπες τους, που επιχείρησαν να καλυφθούν από το υστέρημα του ελληνικού λαού, παρέμειναν τεράστιες. Εδώ και δυο χρόνια έχουμε μια φαρσοκωμωδία ότι οι τράπεζες έχουν σταθεί στα πόδια τους και είναι έτοιμες να αρχίσουν να δανείζουν πάλι στον ιδιωτικό τομέα, όταν αυτό δεν ισχύει. Δείτε τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Είναι γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες αυτή την στιγμή που μιλάμε χρωστάνε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα περί τα 40 δις για ρευστότητα που έχουν πάρει. Αυτό το ποσό είναι πέρα των 41 δις που τους δώσαμε πέρυσι ως κεφαλαιακή ένεση. Παρά τις θυσίες, λοιπόν, παραμένουν βαθιά πτωχευμένες. 

Η μόνη λύση, λοιπόν, για τις τράπεζες είναι ο αφελληνισμός τους. Να αναλάβει την διαχείρισή τους η ΕΚΤ και ο ESM, να αλλάξουν τα διοικητικά συμβούλια με τον διορισμό μη Ελλήνων σε αυτά - είναι λίγο παρακινδυνευμένο αλλά το πιστεύω ακράδαντα, να ανακεφαλαιοποηθούν από τον ESM και να ελέγχονται από την ΕΚΤ. Αφού εκκαθαριστούν ύστερα από έξι μήνες να ιδιωτικοποιηθούν παγκοσμίως. Όποιος θέλει ας τις αγοράσει. Δεν γίνεται ο πτωχευμένος Έλληνας φορολογούμενος να διατηρεί αυτές τις τράπεζες. Είναι σαν να ρίχνει μερικές σταγόνες σε έναν άδειο κουβά και να προσπαθεί να τον γεμίσει. 

Σημειώνεται ότι σε όλη αυτή την διαδικασία δεν θα πρέπει να υπάρχει συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου. Η διαπλοκή μεταξύ των Ελλήνων πολιτικών, που είναι οι ελεγκτές, με τον ιδιωτικό τομέα του τραπεζικού συστήματος είναι τέτοια που κρίνεται απαραίτητος ο αφελληνισμός του συστήματος αυτού. 

Αυτή είναι η μοναδική οδός;

Να το πω απλά: Αν κάποιος ήθελε να βγούμε από το ευρώ, θα μπορούσε να πει ότι τις εθνικοποιούμε, εκδίδουμε δραχμές, τις ανακεφαλαιοποιούμε με δραχμές και πορευόμαστε μέχρι τα πράγματα να γίνουν καλύτερα και να τις πουλήσουμε ξανά εφόσον το θέλουμε. Άν όμως παραμείνουμε στο ευρώ, όπου δεν μπορούμε να κόψουμε χρήμα μόνοι μας, ο μόνος τρόπος να τις ανακεφαλαιοποιήσουμε είναι μέσω του δανεισμού. Όμως ούτε αυτό μπορούμε να κάνουμε γιατί είμαστε πτωχευμένοι. Όσοι λοιπόν επιμένουμε - και εγώ είμαι ένας από αυτούς - ότι η θέση μας είναι στο ευρώ, δεν μπορούμε να απαιτούμε ότι θα έχουμε ελληνικές τράπεζες. 

Πηγή : tvxs

Του Γιάνη Βαρουφάκη

«Θα έχουμε νέα Συμφωνία της Βάρκιζας» δήλωσε πρόσφατα, σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», ο κ. Μπαλτάκος. Δεν ήταν πρόβλεψη αλλά ευχή του κ. Μπαλτάκου η νέα Βάρκιζα.

Ξεκινώντας με την παραδοχή ότι «πρώτη φορά η Κεντροαριστερά και η Αριστερά μπορούν να σχηματίσουν μια παντοδύναμη κυβέρνηση με 174 έδρες στη Βουλή (αν, βέβαια, διατηρήσουν στις εθνικές εκλογές τα ποσοστά των ευρωεκλογών)», ο κ. Μπαλτάκος παίρνει κουράγιο από τη σκέψη ότι «... δεν θα τα καταφέρουν όμως, όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ το 1945... Πάλι θα παραδώσουν τα όπλα, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών ανάμεσα στο 1945 και το σήμερα». Οι αλληγορίες που χρησιμοποιούμε, και ιδίως οι ιστορικές μας αναφορές, έχουν σημασία. Διαμορφώνουν το κλίμα, προσδιορίζουν συμπεριφορές, προϊδεάζουν όσον αφορά τις εξελίξεις.

Ο κ. Μπαλτάκος θα μπορούσε να αναφερθεί στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, όταν και πάλι η Κεντροαριστερά μαζί με την Αριστερά διέθεταν συντριπτική υπεροχή (π.χ. το 1981 έφταναν, από κοινού, τους 200 βουλευτές), αλλά δεν κατάφεραν να συνεργαστούν. Όχι, ο κ. Μπαλτάκος επέλεξε να μας πάει πίσω στο 1945 και στη Βάρκιζα. Δεν είναι τυχαίο αυτό.

Για την Αριστερά, η Συμφωνία της Βάρκιζας συμβολίζει τον εξευτελισμό των ανταρτών, που με δάκρυα στα μάτια παρέδωσαν τα όπλα, δίνοντας το έναυσμα για τα πέτρινα χρόνια των διώξεων, με αποτέλεσμα πολλοί (αλλά όχι όλοι από αυτούς), κόντρα στην επίσημη γραμμή του Κόμματος, να πάρουν πάλι τα βουνά πυροδοτώντας τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο που ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα έχαναν.

Συμβολίζει και κάτι άλλο: τη μετάλλαξη των δωσίλογων σε παρακράτος, το οποίο κυριάρχησε μέχρι και το 1974. Με την «πρόβλεψη» μιας νέας Βάρκιζας, ο κ. Μπαλτάκος ενσυνείδητα και στρατηγικά προσβλέπει σε μια αντίστοιχη εξέλιξη: στον βαθύ εξευτελισμό όσων εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στην Αριστερά αλλά και στη μετατροπή της Χρυσής Αυγής, των συνεχιστών της παράδοσης των αιμοσταγών δωσίλογων της Κατοχής, σε πραιτωριανή φρουρά ενός νέου, δεξιού καθεστώτος.

Έχει σημασία αυτό όταν προέρχεται από τον άνθρωπο που, αν δεν είχε αποκαλυφθεί το βίντεο της συζήτησης που είχε με τον κ. Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής εντός του Κοινοβουλίου, θα παρέμενε και σήμερα «δεξί χέρι» του πρωθυπουργού, με καθοριστικό ρόλο στη χάραξη τόσο της κυβερνητικής πολιτικής όσο και της προσωπικής πορείας του πρωθυπουργού.   Οι μη Αριστεροί καλό είναι να μην πιστέψουν ότι αυτά δεν τους αφορούν.

Για τους Κεντρώους των πέτρινων χρόνων, η Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν μια παγίδα στην οποία έμειναν εγκλωβισμένοι για δεκαετίες. Καθώς η Βάρκιζα (και οι διώξεις των Αριστερών που ακολούθησαν) έφερε τον εμφύλιο πόλεμο, οι Κεντρώοι εξαναγκάστηκαν, μπροστά στον κομμουνιστικό κίνδυνο, να ενταχθούν στο ίδιο στρατόπεδο με τους δωσίλογους.

Αναγκάστηκαν να αποδεχθούν τα Μακρονήσια, τις εκτελέσεις, τη φυλάκιση και εξορία εξαιρετικών ανθρώπων της Αριστεράς. Ποτέ δεν το διασκέδασαν αυτό. Ήξεραν ότι συναινούσαν σε κάτι που πάει κόντρα στη φύση τους, απλώς ένιωθαν ότι δεν είχαν επιλογή. Έως ότου η βία και η νοθεία του 1961, η δολοφονία του Λαμπράκη δύο χρόνια αργότερα και, τέλος, η χούντα των συνταγματαρχών τούς ανάγκασαν είτε να ριζοσπαστικοποιηθούν είτε να ενδώσουν πλήρως στη «σκοτεινή δύναμη» που γεννήθηκε στη Βάρκιζα.  

Πήρε χρόνια πολλά για να απελευθερωθεί ο τόπος από το χτικιό της Βάρκιζας και του Εμφυλίου.

Βοήθησαν, μεταξύ χιλιάδων, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης και η αποφασιστικότητα των Ελλήνων ώστε να ξεπεραστεί η εμφυλιοπολεμική καταχνιά που σκέπασε τον τόπο για δεκαετίες.

Και έρχεται σήμερα ο κ. Μπαλτάκος να μιλήσει για νέα Βάρκιζα, να κλείσει το μάτι στους νέους ναζί-δωσίλογους της Χρυσής Αυγής. Και για ποιον λόγο; Για να βρεθεί «αφήγημα» που θα σταματήσει την Αριστερά από το να σχηματίσει κυβέρνηση, χτίζοντας γέφυρες μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής και εγκλωβίζοντας τους Κεντρώους στον φόβο της Αριστεράς.

Το 1991, όταν κατέρρευσε η Γιουγκοσλαβία, και λίγο πριν αρχίσει ο εμφύλιος πόλεμος και εξαπλωθεί από την Κροατία μέχρι το Κόσοβο, κάποιοι δικοί τους Μπαλτάκοι επένδυσαν επιτυχώς σε παραλληλισμούς μεταξύ της δεκαετίας του 1940 και του 1990. Το έκαναν για να πολώσουν τους πολίτες με αφηγήματα από το παρελθόν, με ιδεολογήματα που ανέσυραν τις ρήσεις των φασιστών Τσέτνικ, των ναζί Ουστάσι, των παρτιζάνων του Τίτο κ.λπ.

Τότε διαφώνησα με πολλούς που είπαν ότι αυτές οι συγκρούσεις δεν είχαν φύγει ποτέ αλλά ότι, επί Τίτο, είχαν καταπιεστεί, κι έτσι, όταν το καταπιεστικό καθεστώς κατέρρευσε, ήρθαν ξανά στην επιφάνεια. Άποψή μου ήταν ότι τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Απλώς, η οικονομική κατάρρευση έδωσε τη δυνατότητα σε επιτήδειους εξουσιαστές να εκμεταλλευτούν την κρίση, καλλιεργώντας εκ νέου τη μισαλλοδοξία του παρελθόντος στις υπό κατάρρευση κοινωνικές οικονομίες. Κάτι αντίστοιχο προσπαθεί και ο κ. Μπαλτάκος. Τον Εμφύλιο, και τη λογική του, τον έχουμε υπερβεί ως κοινωνία.

Το γνωρίζει αυτό. Όμως, η οικονομική κρίση δίνει ευκαιρία στους διάφορους Μπαλτάκους να καλλιεργήσουν εκ νέου το εμφυλιοπολεμικό αφήγημα στην απεγνωσμένη κοινωνία μας, ώστε να δημιουργήσουν τις δικές τους Σρεμπρένιτσες, τους δικούς τους Μελιγαλάδες, τις δικές τους Μακρονήσους. Και όλα αυτά για να έρθει η νέα Βάρκιζα, που στη βάση της μισαλλοδοξίας και του διχασμού θα τους κρατήσει, μαζί με τους νέους δωσίλογους-χρυσαυγίτες, στα «πράγματα». A

Ας δουλέψουμε, λοιπόν, οι υπόλοιποι, ώστε να μην υπάρξει νέα Βάρκιζα. Ώστε η τύχη της Αριστεράς, είτε σχηματίσει κυβέρνηση είτε όχι, να εξαρτηθεί μόνο από πολιτισμένο διάλογο και τις κάλπες.

Πηγή: lifo