Το βιβλίο της Κατερίνας

Η ιστορία μου αρχίζει από το τέλος – το δικό της και το δικό μου. Έτσι ξεκινά το Βιβλίο της Κατερίνας, μιας γυναίκας που πάλεψε μια ζωή με την ψυχική αρρώστια, και που, αν νικήθηκε, έζησε και μεγαλούργησε ταπεινά χάρη στην αγάπη. Μια οικογενειακή σάγκα γεμάτη ζοφερά μυστικά και θανάσιμες ενοχές, ένα βιβλίο μυστηρίου γύρω από έναν αδιανόητο φόνο και τα δυο του θύματα, και μια κατάδυση σε μια ψυχή που συγκλονίζει με το φως και το σκοτάδι της.

Μας λέει η Κατερίνα:

Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανέναν, εκτός απ’ αυτούς που θα το διαβάσουν.

Αυτό το βιβλίο, θα πουν, είναι γεμάτο ψέματα. κακοήθειες, ανακρίβειες, παραχάραξη της οικογενειακής μας ιστορίας από ένα μυαλό χολωμένο κι άρρωστο, που γυρεύει εκδίκηση

για τον θάνατο που μόνο του επέλεξε. Ωστόσο εμένα αυτή είναι η αλήθεια μου, κι από κει και πέρα, ο καθείς ας διαλέξει τη λήθη που του ταιριάζει, που τον ανακουφίζει. έτσι είναι αν έτσι νομίζουνε.

Αυτό το βιβλίο με διαλύει.

Αυτό το βιβλίο έχει σκοπό να με διαλύσει, να με κάνει κομμάτια. Μέσα στα κομμάτια μου είμαι. Κι όποιος την ακούσει δεν θα την ξεχάσει ποτέ. 

Αύγουστος Κορτώ
Το βιβλίο της Κατερίνας
«Μ’ αρέσουνε τα μπούτια του...»

«Μ’ αρέσουνε τα μπούτια του...» και λέει το όνομα ενός συμμαθητή του.
Μέχρι και πριν μια στιγμή, νόμιζα πως ήμουν προετοιμασμένη για μια τέτοια αποκάλυψη. Έχω διαβάσει ένα σωρό σχετικά βιβλία και άρθρα. Ξέρω για την αμφισεξουαλικότητα των παιδιών, για τη λανθάνουσα φάση, για το αρνητικό οιδιπόδειο που ενδεχομένως του έχω δημιουργήσει εκτοπίζοντας τον πατέρα του ως πρότυπο και περιβάλλοντάς τον με γυναίκες που τον λατρεύουν τυφλά, όπως η Ζωή, και άρα καθιστούν την κατάκτηση της γυναίκας περιττή.
Και πιστεύω ή πίστευα μέχρι πριν μια στιγμή – πως θα μπορούσα να χειριστώ το θέμα, εφόσον προέκυπτε, με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και αγάπη.
Μα τώρα, καθώς τα δευτερόλεπτα κυλούν κι εγώ δεν βρίσκω τι να πω, η πρώτη μου παρόρμηση δεν είναι να αγκαλιάσω τον γιο μου και να τον διαβεβαιώσω πως όλα είναι εντάξει, πως δεν έκανε τίποτα κακό και πως θα εξακολουθώ να τον αγαπώ το ίδιο και περισσότερο, είτε αυτό που νιώθει τώρα αλλάξει, είτε παραμείνει το ίδιο.
Όχι, αυτό που θέλω πιο πολύ είναι να κατεβάσω μια καρτέλα Stedon και μια εξάδα μπύρες και να κοιμάμαι τρεις μέρες και να μην υπάρχω και να μη σκέφτομαι τα εγκληματικά μου λάθη, που έκαναν τον γιο μου ομοφυλόφιλο (λέξη οικτρή που ούτε νοερά αντέχω να την αρθρώσω).
Πάνε τα όνειρα, το υπέρλαμπρο μέλλον, πάνε τα πρωθυπουργιλίκια και τα Νόμπελ και τα εγγόνια. Στα σαράντα ο γιος μου δεν θα βρίσκεται στις εγκυκλοπαίδειες, αλλά στα γιαπιά. Η μοναξιά, η εξαθλίωση και η χλεύη θα τον καταπιούν. Μπορεί ακόμα και να καταλήξει σφαγμένος, σαν τον Παζολίνι.
Αλλά, όσο περιμένει και απάντηση δεν παίρνει, ο Πέτρος έχει κολλήσει το πιγούνι στο στέρνο και τα μάτια του έχουν βουρκώσει. Πρέπει κάτι να πω, τώρα, πρέπει να καταπιώ τον πανικό και να χαμογελάσω.
Έτσι, τον αγκαλιάζω και του λέω ότι δεν πειράζει, αυτά συμβαίνουν, και μπορεί να αλλάξει με τα χρόνια, αλλά, κι αν δεν αλλάξει, δεν χάλασε ο κόσμος, δεν έκανε τίποτα κακό, είναι πάντα το αγόρι μου, ο θησαυρός μου, και τον λατρεύω κάθε στιγμή και περισσότερο. Μολαταύτα, «Συγγνώμη» ψιθυρίζει μες στον κόρφο του.
Το γεγονός και μόνο ότι ντρεπόταν να μου μιλήσει, το ότι ζητάει συγγνώμη, είναι απόδειξη ότι ο κόσμος μας είναι σκάρτος, σιχαμένος.
Μα είμαι κι εγώ σιχαμένο και σκάρτο κομμάτι του.
Διότι, μόλις συνέρχεται και το χαμόγελο ανθίζει δειλά στα χείλη του, τον πιάνω από τους ώμους, και με ύφος συνωμοτικό, όπως όταν ετοιμάζουμε μισή δόση κέικ για να φάμε οι δυο μας και να μην γκρινιάζει ο μπαμπάς του ότι θα το κάνω τόφαλο το παιδί η γλυκατζού η άρρωστη, του λέω:
«Αλλά μην το πούμε ακόμα στον μπαμπά, έτσι;»
Πάρε κι άλλη άθλια σιωπή. Σαν να μην έφτανε αυτή που με κατέτρωγε.
Έπρεπε να κάνω συνένοχο τον γιο μου.