Μια φορά και ένα καιρό…

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Εάν δεν υπήρχαν εκλογές, ο Θωμάκος έπρεπε να τις εφεύρει. Σε λίγους μήνες και κυρίως εχθές, από συνομιλίες στην κάτω Κηφισιά και τον Βαγγέλη Αυλίτη, με ψηφοφόρους.

Με λωτοφάγους θα έλεγα καλύτερα.

Ο Θωμάκος θα πρέπει να είναι ευγνώμων στον “big vagela” που ξεκίνησε τον τζερτζελέ, μόνο και μόνο γι’ αυτό: τον τσίγκλισε, τον ανέβασε, θα την κατεβάσει -κάτι που δεν θα μπορέσει να κάνει ο ίδιος ο Θωμάκος.

Όχι γιατί η τελευταία είδε πόρτα και μπήκε, αλλά γιατί ο Αυλίτης είναι ο Θωμάκος η προφορά και η στόφα. Ενδεχομένως αύριο, μπορεί και πρωθυπουργός!

Ο Θωμάκος θα νικούσε εχθές, εάν νικούσε σήμερα τον εαυτό του. Το πρόβλημά του όμως, δεν είναι ταξικό- χαρακτηριολογικό. Η κοινωνία πλέον, μετά τη απομάκρυνση απ΄το ταμείο, θέλει -διότι το θέλει η Ευρώπη- , μπορεί και Τραμπ με τα ροζ στο σκηνικό. Εξ ου και η αποτυχία του Θωμάκου στα μπλε και τα άλογα των φιλοδοξιών του.

Ναι, πράγματι οι εκλογές είναι η γιορτή της Δημοκρατίας, αν η Δημοκρατία παραμένει ένας αυτοδιορθωτικός μηχανισμός και όχι το άλλοθι των πέντε «μεγάλων» της αγοράς και κυρίως, του σοβαρού λουκ των τζιτζιφιόγκων στους διαδρόμους- με το πρόσχημα του Συντάγματος κι ενός «ντρες κοντ» τύπου Βάρδα – Αναγνωστόπουλου.

Διότι πλέον στη Δημοκρατία οι εκλογές δεν εξασφαλίζουν τη Δημοκρατία, αν δεν υπάρχουν δικλείδες προστασίας που να προστατεύουν. Αλλιώς υπάρχει μόνο το περιβόητο «χάρισμα» και η λεγόμενη «βάση».

Αν ο Βαγγέλας ήταν δέκα χρόνια πριν…Αν «έβγαινε» εχτές στο πεζοδρόμιο ή στο μόνιμο στέκι του με τους μεζέδες, όπως έλεγε η μαντάμ σου-σου…Αν δεν είχε απομακρυνθεί από τη κουτάλα, αν, αν…

Αλλά τις υποθέσεις και τα πολλά «αν», τα αφήνω -για τη ζούγκλα- στον Κίπλινγκ.

Εγώ περιορίζομαι σε μια παρηγορητική διαπίστωση του Χαράρι: «Αν χαθούμε και η εξέλιξη χρειαστεί άλλα εκατό εκατομμύρια χρόνια για να γεννήσει έναν πολιτισμό ποντικών υψηλής νοημοσύνης, θα το κάνει. Το σύμπαν έχει υπομονή»

Εμείς έχουμε; Έχει ο αλγόριθμος. Έμαθε τα μυστικά μας .Μας έστρεψε τον έναν εναντίον του άλλου. Δεν κατόρθωσε όμως να στρέψει τους πολιτικούς εναντίον του εαυτού τους. Γι αυτό τους βλέπουμε. Για να παραδειγματιζόμαστε και να γράφουμε για τους πολιτικούς αφήνοντας τους δημοσκόπους να τους μετράνε.