Κηφισιά, η 2η μας μάνα

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Η ευλογία της Κηφισιάς ήταν ανέκαθεν η αρχοντιά της

Κατοικώ εκ γενετής στην Κηφισιά. Και δεν σκοπεύω να την εγκαταλείψω ποτέ.

Υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τους τόπους κατοικίας σαν τα κλαδιά ενός δέντρου – φιλοδοξία έχουν να πηδάνε από το χαμηλότερο στο ψηλότερο. Απ’ το χωριό στην πόλη. Από τη λαϊκή συνοικία στο αστικό κέντρο. Και από εκεί σε κάποιο ευήλιο προάστιο με κήπους και πισίνες. Εγώ αντιθέτως ακολουθώ ισοβίως την Κηφισιά. Στα πάνω και στα κάτω της.

Έζησα, μικρό παιδάκι τους ένδοξους καιρούς που η Κηφισιά είχε αίγλη Βία Βένετο, που στα υπαίθρια τραπεζάκια της ξημερώνονταν οι αστέρες του κινηματογράφου και του τραγουδιού. Η κοντινότερη σχετική μου ανάμνηση είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με το πρωθυπουργικό του αυτοκίνητο ανεβοκατέβαινε στη Κηφισιά, να τον χαιρετούν και να αντιχαιρετάει τους πάντες. Στα ζαχαροπλαστεία σύχναζαν σιτεμένες κυρίες ιατρών και δικηγόρων, στα παγκάκια ψυχοκόρες και ευέλπιδες, στα εστιατόρια εργένηδες – έτρωγαν λαδερά με φέτα, ξεκοκκάλιζαν την εφημερίδα.

Η ευλογία της Κηφισιάς ήταν ανέκαθεν η αρχοντιά της. Και προτού γίνει ο ημι-πεζόδρομος της Κασαβέτη μια μικρή πόλη. Στις ωραίες κατοικίες μένανε από πολιτικούς μέχρι και εφοπλιστές. Σωστά καλειδοσκόπια, σχολεία κοινωνικής αγωγής για όποιο παιδί είχε τα μάτια του ανοιχτά.

Στην εκπνοή του 20ου αιώνα, η Κηφισιά φάνταζε αγιάτρευτα παρηκμασμένη, γειτονιά για συνταξιούχους και για παρίες.

Είχε ωστόσο και μια χαλαρότητα όλο εκείνο.

Να φύγω από την Κηφισιά; Να αφήσω δηλαδή τα βλέμματα, τα χνώτα, τα τραγούδια των ανθρώπων και να εξοριστώ σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, όπου θα βλέπω και θα ακούω ό,τι μονάχα επιλέγω εγώ; Που τίποτα δεν θα φαλτσάρει με την αισθητική μου, δεν θα υπονομεύει τις αποκρυσταλλωμένες ιδέες μου; Δεν σφάξανε!

Μπαινοβγαίνω εδώ κάθε μέρα στα μαγαζιά. Ανταλλάσσω σοφίες και αμπελοφιλοσοφίες, μαθαίνω κουτσομπολιά, πιάνω παλμό. Νιώθω ότι ανήκω σε ένα κόσμο, ο οποίος – τι παρηγορητική αίσθηση – δεν με έχει καν ανάγκη. Υπήρχε πριν, θα υπάρχει και μετά από εμένα. Κι αν κάποιοι σήμερα με διαβάζουν, θα φανεί προσεχώς κάποιος πολύ καλύτερος, που θα αποδίδει ασυγκρίτως γλαφυρότερα τη συλλογική μας ιλαροτραγωδία.-