Κηφισιά, η επόμενη μέρα και το μπαγλαμαδάκι

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Η Κηφισιά είναι μία άδικη πόλη μονολογούσαν Θωμάκος και Αυλίτης και από πίσω ακούστηκε ένα μπαγλαμαδάκι 

Το αποτέλεσμα των εκλογών στη Κηφισιά διόλου δεν μας παραξένεψε. Αντίθετα το περιμέναμε.

Ας κάνουμε μια αποτίμηση τι ήταν αυτό που έφερε το αποτέλεσμα.

Ο πρώην Δήμαρχος Θωμάκος συναρπασμένος από τις απρόσμενες απρόσμενες νίκες του, αν και πάντα δεύτερος στη επαναληπτική εκλογή έκοβε το νήμα.

Από μια απλή εκτίμηση των πραγμάτων, από ανθρώπους γνώστες ο καθοριστικός παράγων ήταν ότι αντίπαλος και στις 2 θητείες ήταν ο Ν. Χιωτάκης

Οι Κηφισιώτες αηδιασμένοι από την αλαζονεία Χιωτάκη έλεγαν και ψήφιζαν ότι νάναι εκτός από Χιωτάκη.

Οι Κηφισιώτες γνώριζαν το παρελθόν Θωμάκου αλλά μπρος στη εκλογή Χιωτάκη έκαναν τη καρδιά τους πέτρα.

Διοικούσε με τρανταχτές παρανομίες, που καλούνται οι Κηφισιώτες να τις πληρώσουν και με τους δικούς του ανθρώπους.

Αλλά και ο Γ. Θωμάκος δεν έβλεπε τα γεγονότα με καθαρή ματιά. Νόμιζε ο έρμος, ότι προσφέρει «θεάρεστο έργο» στη πόλη, ότι οι Κηφισιώτες τον εκτιμούσαν.

Εδώ ταιριάζει η λαϊκή σοφία «δώσε θάρρος στο Χωριάτη…»

Διοικούσε με το κουμπάρο του Αυλίτη με παρανομίες κατά παράβαση, ή θα έλεγα καλύτερα γράφοντας τους Νόμους της Πολιτείας στα παλιά του παπούτσια και θεωρούσαν ότι όλη η πόλη είναι ιδιοκτησία τους.

Έρχονται οι προχθεσινές εκλογές και ο Γ. Θωμάκος βάζει πάλι, για 3η φορά υποψηφιότητα. Μια λεπτομέρια, δεν υπάρχει πλέον Χιωτάκης. Τόσο μεγάλη είναι η αλαζονεία. Από κοντά και οι αυλοκόλακες να τον λιβανίζουν, με προεξέχοντα τον κουμπάρο Αυλίτη.

Είσαι ο πρώτος, ο μοναδικός, η πόλη πίνει νερό στο όνομά σου, θα τους πάρουμε και τα σώβρακα και άλλα γλαφυρά υποθέτω του έλεγαν και ο δύστυχος Θωμάκος, ο κύριος μηδέν, τίποτα φούσκωνε η ιδέα του μεγάλου ηγέτη στο λιγοστό μυαλό του.

Όσο πλησίαζαν οι εκλογές άκουγε πρόσωπα και πράγματα αντιφατικά.

Μια και δυό, μια εβδομάδα πριν τις εκλογές πάει στο Άγιο όρος, στον πνευματικό του μπας και σωθεί. Επιτακτικά, σχεδόν εκβιαστικά ζητά «ένα θαύμα» μια ίσως τελευταία χάρη.

Η Εκκλησία είναι το αποκούμπι κάθε Χριστιανού, ο Χριστός στα διδάγματά του καλούσε όλους ανεξαιρέτως στην αγκαλιά του.

Δεν δίδασκε ότι μπορείς να απαιτείς και ενδεχομένως επειδή έχεις και κάποιο αξίωμα να ζητάς να πραγματοποιηθεί.

Αυτός ήταν ο «θεομπαίχτης-χασοδίκης» Θωμάκος, που όταν στο πρόσφατο παρελθόν τα λέγαμε μας απείλησε με μήνυση.

Αλλά από άνου ανθρωπάκι, που δεν έχει το αναγκαία εχέγγυα να καταλάβει ότι οι πολίτες την Κηφισιάς του επιφύλαξαν μια έκπληξη, του είπαν «έξω π@υστη απ’ τη παράγκα».

Από κοντά και ο κουμπάρος Αυλίτης, ο αμόρφωτος, ο μπας-κλας, αυτός ο παρακατιανός τύπος που ήθελε η χάρη του φιλενάδες και μπουζούκια, ο άμοιρος. Αυτή νόμιζε ο βλαξ πως ήταν η καταξίωσή του.

Η Κηφισιά είναι μία άδικη πόλη» μονολογούσαν Θωμάκος και Αυλίτης και από πίσω ακούστηκε ένα μπαγλαμαδάκι.-