Ο Θρίαμβος του Θανάτου - Il Trionfo della Morte

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Μπορεί οι ειδικοί να μην έχουν καταλήξει σε ποιον μεγάλο ζωγράφο του δέκατου τέταρτου αιώνα ανήκει η μακάβρια τοιχογραφία, στο μνημειακό Κοιμητήρι της Πίζας.

Εδώ όμως ξέρουμε: ο Θρίαμβος του Θανάτου που βλέπουμε απο εχθές εξοργισμένοι στο Κάμπο Σάντο της Κηφισιάς είναι έργο των άχρηστων του Δήμου. 

Κομβικού σημείου συνάντησης της νοοτροπίας των λειτουργών του, των συμφερόντων των αγορών του, των συμφωνιών πάνω και κάτω από το τραπέζι του, της μέριμνάς του για τη χαμοζωή και τα νούμερα, ευσυγκίνητε φέρελπη Δήμαρχε Θωμάκο και αντιδήμαρχε, κουμπάρε Βαγ. Αυλίτη εκείνου του ανερχόμενου υπουργού Δημοσίων Έργων επί Παπάγου, στεναχωρημένε Δήμαρχε, άφωνε Αυλίτη, λαλίστατε Μανώλη Κουρμαδιά, έντρομε Παιδοβούβαλε.

Ο Θάνατος θριαμβεύει όταν τον διευκολύνει το ημιμαθές, φυγόπονο, αυτάρεσκο, υπερτιμημένο από τον εαυτό του Δήμος σας με την παρατρεχάμενή του, την Βία- για να θυμόμαστε τον Αισχύλο αντί του Αυλίτη .

Όταν, φερειπείν, τα συστήματα του ποδαριού, είκοσι χρόνια τώρα, βρίσκονται αραχνιασμένα σαν το όνειρά μας στα κουτιά του και οι ανεκπαίδευτοι έχουν το μυαλό τους στο «δωράκι», στις τρεις και εξήντα ή στη μπάλα, πώς ο Θάνατος να μην αναφωνεί με ηγεμονική αλαζονεία : «Εγώ είμαι το Δήμος»;

Δηλαδή, «εγώ είμαι οι μαύρες σακούλες μου;»

Πενθούμε, πενθούμε όλοι. Ακόμα και αυτοί που θα πουλήσουν αύριο τα παλιοσίδερα από τη διαλυμένη κυριολεκτικά πόλη -με δημοτική επιδότηση.

Πενθούμε. Δεν κάνουμε λογοτεχνία. Λέμε τα πράγματα όπως πρέπει να λέγονται, αλλιώς.Διεκδικούμε αυτό για το οποίο αναρωτιέται ο Σεφέρης στο «Μυθιστόρημα»: «Θα μπορέσουμε να πεθάνουμε κανονικά;»