Ενός κακού μύρια έπονται

Σκεπτόμενος αυτά υποθέτω, μήπως έχω χάσει κάτι;
Είδαμε-ακούσαμε τις βαρυσήμαντες ανακοινώσεις και ειλικρινά δεν μας προξενεί καμία απορία, κανένα ενδιαφέρον.
Αλλά ας δούμε τι θέλει να κρύψει, τι θέλει να προκαταλάβει πίσω από όλα αυτά. Ψηφίδα-ψηφίδα, λοιπόν, θα ανασυνθέσουμε κι εμείς τη μεγάλη εικόνα.
Μιλά λοιπόν για «κερκόπορτες», ποιός, ο Ν. Χιωτάκης, που ο ίδιος λειτούργησε ως τέτοια και ανέτρεψε τον «ανόητο, αφελή» Β. Βάρσο, εν μια νυκτί. Κάτι θα ξέρει καλύτερα. Θέλοντας να κάνουμε το συνήγορο του διαβόλου, ποιός άραγε επέτρεψε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία κερκόπορτας. Ο ίδιος ίσως;
Επισημαίνει ακόμη «Γκεμπελισμούς» στη λειτουργία του Δήμου. Ωραία θα πω, αλλά ποιός ήταν επικεφαλής του Δήμου τα τελευταία 12 χρόνια; Μήπως ήταν ο ίδιος;
Είναι σαφές ότι πίσω από όλες αυτές τις παιδαριώδεις δικαιολογίες κρύβεται η γύμνια, που απλόχερα είχε απλώσει τα πλοκάμια της μέσα στην πόλη. Κρύβεται η ελλιπής, απροκάλυπτη, μισαλλοδοξία που είχε εμφυσήσει και καθηλώσει την πόλη σε τόσο, μα τόσο τραγικά χαμηλά επίπεδα. Η έλλειψη οράματος, παιδείας, καθαρής σκέψης στην προσπάθεια για αληθινή ζωή. Δηλαδή: Μιλά για άσχετα πράγματα-γεγονότα μέσω των δηλώσεών του. Άρα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη συντριβή του στις εκλογές. Δεν είναι σαφές;

Θα πει κανείς ότι είναι γνωστά όλα αυτά, δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλαμβάνουμε. Μη με διακόπτετε, αφήστε με να μαζέψω όλες μαζί τις ψηφίδες.
Αυτοκριτική μηδέν, ανύπαρκτη, καμία παντελώς αναφορά, καταδεικνύει το πόσο χαμηλά ήταν το επίπεδο της δημόσιας ζωής. Τί δεν πήγε καλά και χάσαμε; Πρέπει να γίνει αποτίμηση της συντριβής; Και είναι περίεργο, διότι αυτά ακριβώς είναι που θα έπρεπε να ενδιαφέρουν τον πρώην δήμαρχο.

Αυτοί που θεωρούνται το νοήμον κοινό. Και που ασκούν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Πρόκειται για την αλφαβήτα της επικοινωνίας. Εκτός αν έχουμε εδώ μια συνειδητή επιλογή του Ν. Χιωτάκη, να στραφεί αποκλειστικά στους φανατικούς οπαδούς, που δεν πολυκαταλαβαίνουν. Που δεν βρίσκουν καμία διαφορά ανάμεσα στην αυτοκριτική και στην επινόηση της «ντρίπλας». Μόνο που αν είναι αυτή η στρατηγική επιλογή του, κρύβει δύο μεγάλα μειονεκτήματα: Πρώτον, αυτοί που δεν πολυκαταλαβαίνουν, έχουν ήδη πιστέψει τη λάσπη του Χιωτάκη. Και δεύτερον, ποτέ καμία παράταξη δεν διασώθηκε έχοντας καταφύγει στην τελευταία οχυρωματική γραμμή που διαθέτει: Τους κολλημένους ηλίθιους. Και αυτό το κενό, προέρχεται από τον ίδιο τον Ν. Χιωτάκη. Ο οποίος δεν είναι κανένας Βάρσος, ή κανένας Σιδέρης, να προσφέρει έτοιμα επικοινωνιακά γκολ στους αντιπάλους του που καραδοκούν.
Αλλά ποιός ρώτησε για όλα αυτά και βιάστηκε να τοποθετηθεί-απαντήσει ο Ν. Χιωτάκης. Εδώ και 1,5 χρόνο έχουμε δημοσιεύσει και ρωτήσει για πλείστα γεγονότα που ήταν μόνιμα απών, δεν απαντούσε, απαξιούσε. Παράμεινε εκκωφαντικά σιωπηλός. Ήταν μήπως οι ερωτήσεις-τοποθετήσεις μας ακατάλληλες για την εικόνα του κ. Χιωτάκη; Μήπως, ίσως θα
έπρεπε να κάνουμε ερωτήσεις που θα είχε δώσει εκ των προτέρων ο ίδιος. Όπως τόσα χρόνια συνέβαιναν στην πόλη.

Είναι δύο διαφορετικά γεγονότα, ένα όμως το αποτέλεσμα. Άλλο πράγμα το επίπεδο άλλο η τσίπα. Κανείς δεν ρώτησε, δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία τι συνέβαινε πραγματικά στην πόλη. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ, η απάντηση είναι προφανής.

Ο μηχανισμός που είχε στηθεί ήταν τόσο σαθρός, γελοίος, ιδιοτελής, που με το πρώτο φύσημα του αέρα κατέπεσε, δημιουργώντας ένα τόσο εκκωφαντικό θόρυβο, που θα λειτουργήσει καταλυτικά στους επόμενους, στις επόμενες γενιές. Έπρεπε να γνώριζε –η έλλειψη παιδείας– πως την επόμενη μέρα, άλλοι θα αλλαξοπιστήσουν πανικόβλητα και κωμικά, άλλοι θα πεταχτούν στα αζήτητα κι άλλοι θα μπουν στον πάγο για πολλά χρόνια, ώσπου να τους ξαναχαμογελάσει η Ιστορία. Ήταν ένας μηχανισμός εμπνευσμένος από την αρχή, του δεβαριεσισμού, της αρπαχτής, του τίποτα. Ένας μηχανισμός που ήταν στημένος στο ήθος και ύφος των πρωταγωνιστών, αυτού του δράματος. Και το χειρότερο –για τον
ίδιο– «ενός κακού, μύρια έπονται».

Ήταν τέλος τόσο τραγικά χαμηλό το επίπεδο των –ορισμένων–συνεργατών, δημοτικών συμβούλων, που στην πρώτη σοβαρή αντιμετώπιση ήταν ξεπερασμένοι, γυμνοί, τελειωμένοι. Τους ξέβρασε η κοινωνία της πόλης.

Ο μηχανισμός Χιωτάκη, με τον Β. Βάρσο είναι πλέον οριστικά παρελθόν, αυτό που όλοι ελπίζουμε οι νέοι και άφθαρτοι –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– να λειτουργήσουν καταλυτικά, με ένα όραμα, ένα στόχο, το καλό της πόλης. Για παράδειγμα, πολύ θα ήθελα (από καθαρή περιέργεια) να μάθω τα ονοματάκια και τι καπνό φουμάρουν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι-κόλακες εν γένει μηχανισμού. Έτσι, για να αποκτήσει συμπληρωματικά ο πάτος, ονοματεπώνυμο.

Διαβάζω για τρίτη φορά την ανακοίνωση Χιωτάκη. Θυμάμαι μια φράση του Γούντι Άλεν: «Είναι ένα τέρας. Έχει κεφάλι λιονταριού. Και πόδια λιονταριού. Διαφορετικού λιονταριού όμως». Τέτοια λιοντάρια δεν κυνηγούν. Ούτε καν βρυχώνται.–