Διαλέξαμε

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Η πρόσφατη ιστορία με τους ακροβατισμούς, τακτισμούς Χιωτάκη αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τον γνωστό κανόνα ότι δηλαδή στις ευνουχισμένες διοικήσεις οι οικονομικές αποφάσεις που λαμβάνονται δεν ευνοούν κατ' ανάγκη την πλειοψηφία αλλά κυρίως μικρές συμπαγείς ομάδες συμφερόντων, αλλά το πρώτο και κύριο λόγο τους εαυτούς τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κόστος μιας οποιασδήποτε απόφασης που ευνοεί μια μικρή ομάδα διαχέεται (στην ευρύτερη κοινωνία) ενώ τα οφέλη συγκεντρώνονται (στην ομάδα). Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι τα μέλη της ωφελούμενης ομάδας έχουν ισχυρότερα κίνητρα να ενεργοποιηθούν και να υποστηρίξουν την πρόταση σε σχέση με τα κίνητρα που έχουν τα μέλη της ευρύτερης κοινωνίας να ενεργοποιηθούν για να την καταπολεμήσουν. 

Σταδιακά, καθώς περνάει ο καιρός, η προ της κρίσης εποχή ξεθωριάζει και τα κενά της μνήμης μας υποκαθίστανται από τη φαντασία. Η ελληνική "μπελ επόκ" των ετών 1995-2009 αποκτά την αίγλη ενός χαμένου παραδείσου, όπου όλοι -μα όλοι- έτρωγαν με χρυσά κουτάλια κι έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Όπως και ο τελευταίος Μικρασιάτικης καταγωγής πρόσφυγας θα σού έλεγε ιστορίες με τσουβάλια λίρες και στρατιές από Τούρκους και Αρμένιους υπηρέτες πριν από την Καταστροφή, έτσι και ο τελευταίος Ελλαδίτης αναπολεί τις κουρσάρες, τις κουκλάρες, τη "χλίδα" γενικά μέσα στην οποίαν κολυμπούσε δήθεν προ της χρεοκοπίας. Παράλληλα -κι αυτό είναι το παράδοξο- συνηθίζουμε ανεπαισθήτως στην παρούσα κατάσταση. Ο εγωισμός μας θίγεται ολοένα και λιγότερο επειδή πίνουμε μπύρες σε παγκάκια και καπνίζουμε στριφτά. Αποκτούμε συνείδηση έκπτωτων, οι οποίοι πασπαλίζουν με τη χρυσόσκονη των αναμνήσεων τη δύσκολη πραγματικότητά τους.

Αλλά και ο λαός, που απαξιώνει όλους τους πολιτικούς του, και αποθεώνει τον «Κανένα», είναι άραγε έτοιμος και ώριμος να δεχθεί κάποιον νέου τύπου πολιτικό, που να μη χαϊδεύει αυτιά; Σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας μη λαϊκιστής. Έτσι και εμφανιστεί κάποιος και πει σκληρές αλήθειες, φοβάμαι πως ο λαός θα ξαναψηφίσει τους ίδιους λαϊκιστές Καραγκιόζηδες που τον βολεύουν. Και η απορία: «Μπρε Χατζηαβάτη, ούτε εγώ δεν θα ψήφιζα τόσους καραγκιόζηδες!»

Όσο πιο επαρχιώτικη είναι μια κοινωνία τόσο πιο εύκολα κάποιος που απλώς πουλάει τρελλίτσα, περνιέται για μεγάλος πολιτικός, μοιραίος, καταραμένος και τα ρέστα.

Εκείνο που εγώ έχω καταλάβει είναι πως αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρι δεν τρως. Αν θες να αφήσεις κάποιο ίχνος πίσω σου, πρέπει να σκιστείς στη δουλειά. Ακόμα και η μέθη σου οφείλει να είναι νηφάλια. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην παραφιλολογία των φτηνών ρομάντζων.

Σήμερα, τριανταπέντε χρόνια αργότερα, αντιμετωπίζουμε μια φαρσική ή τραγική ίσως επανάληψη του ίδιου φαινομένου. Εγώ ωστόσο δεν είμαι διατεθειμένος να πάσχω όσο ο πατέρας μου. Ας γίνει ότι θέλει η πλειονότητα των Ελλήνων. Κάθε γενιά, στο κάτω-κάτω, έχει δικαίωμα στη δική της πλάνη. Σήμερα τόσα χρόνια αργότερα, αντιμετωπίζουμε μα φαρσική ή τραγική επανάληψη του ίδιου φαινομένου. Ας γίνει ότι θέλει η πλειονότητα όλων των Κηφισιωτών. Κάθε γενιά στο κάτω- κάτω έχει το δικαίωμα στην δική της πλάνη. 

Στα θετικά της παραπάνω εκδοχής περιλαμβάνεται η κινητοποίηση των πιο δημιουργικών μας δυνάμεων. Θα ανασκουμπωθούμε όλοι για να επιβιώσουμε. Θα συνειδητοποιήσουμε επίσης ότι οι γνησιότερες απολαύσεις στη ζωή προσφέρονται έτσι κι αλλιώς δωρεάν (και πόρρω απέχουν από το life style και το shopping therapy). Η Κηφισιά  θα ξαναζωντανέψει πραγματικά– οι σχέσεις των ανθρώπων θα συσφιχτούν, αφού η αλαζονεία των «καλών» καιρών θα δώσει μοιραία τη θέση της στην αλληλεγγύη.
Οι Κηφισιώτες, από την άλλη, θα θυσιάσουν τα όνειρα και τα ταλέντα τους στο βωμό της ανάγκης. Η φτώχεια είναι πολύ κακός σύμβουλος: Εντείνει τον –εγγενή στον homo sapiens- φθόνο, την προκατάληψη, τη μιζέρια. Ωθεί σε οδυνηρούς και άδικους συμβιβασμούς.

Υπάρχουν δύο ειδών πόλεις της «Κηφισιάς»: η μία χρεοκοπεί, πέφτει, ξανασηκώνεται, ανασκουμπώνεται, μεταναστεύει, ονειρεύεται, σχεδιάζει, θριαμβεύει. Η άλλη, η μονίμως "αγανακτισμένη", φθονεί, οργίζεται, καταγγέλλει. Της μίας έμβλημα το καραβάκι. Της άλλης το μαγαζάκι. Διαλέξτε