Πώς ζει ο πιο διάσημος ερημίτης - Πέρασε από την «κόλαση» για να καταλήξει στη «Λίμνη του Θανάτου»
- Κατηγορία ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
- 0 σχόλια
Παλαιότερα, οι ερημίτες θεωρούνταν άγιοι. Πράγματι, ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι που απομακρύνονταν από την κοινωνία και επιδίωκαν να περνούν χρόνο στη μοναξιά και στην προσευχή.
Οι σύγχρονοι ερημίτες έχουν τους δικούς τους λόγους να εγκαταλείψουν τον πολιτισμό.
Ας δούμε τη θλιβερή ιστορία του Κεν Σμιθ, του πιο διάσημου ερημίτη της Βρετανίας.
Το ατύχημα που άλλαξε τα πάντα
Η αυτοαπομόνωση είναι ίσως η πιο δημοφιλής λέξη τα τελευταία δύο χρόνια. Ο COVID-19, που έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο θύμισε στην ανθρωπότητα τις εποχές των μεγάλων επιδημιών του παρελθόντος, αλλά και για πολλούς μήνες έκλεισε εκατομμύρια ανθρώπους στα σπίτια τους.
Στις αρχές Οκτωβρίου 1974, στην πόλη Ripley στην αγγλική κομητεία Derbyshire, ένας από τους επισκέπτες της τοπικής παμπ έμεινε μέχρι αργά. Ο 26χρονος οικοδόμος Κεν Σμιθ, που μόλις είχε πάρει τον μισθό του, αποφάσισε να το γιορτάσει μαζί με τους φίλους του. Μέχρι τις 2:00 τα ξημερώματα οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στη γιορτή είχαν φύγει και ο Κεν Σμιθ ετοιμαζόταν να πάει σπίτι του. Βγήκε στην οδό Church και προχώρησε προς το σπίτι. Απέναντι από την εκκλησία συνάντησε μια παρέα αγνώστων.
«Ήταν οκτώ άτομα. Με έριξαν κάτω, με κλώτσησαν στο κεφάλι και μετά με πέταξαν σε μια βιτρίνα φούρνου. Λίγο αργότερα ήρθε η Αστυνομία. Μας συνέλαβαν όλους. Πέρασα δύσκολες στιγμές» λέει Κεν Σμιθ στην ταινία «The Hermit of Treig».
Ο νεαρός προσπάθησε να αναρρώσει στο σπίτι του χωρίς ιατρική βοήθεια, αλλά μετά από τρεις ημέρες ένιωσε ότι το κεφάλι του ήταν έτοιμο να σπάσει.
Στις 4 Οκτωβρίου ο Κεν Σμιθ εισήχθη στο νοσοκομείο αναίσθητος με υποψία εγκεφαλικού αιματώματος.
Όταν ξύπνησε, ήταν ήδη 27 Οκτωβρίου. Τότε άρχισαν οι μήνες με τις πολύωρες θεραπείες. Σε αυτό το διάστημα, ο νεαρός οικοδόμος πέρασε από όλους τους κύκλους της «κόλασης» και άκουσε τις πιο άσχημες προβλέψεις για το μέλλον του από τους γιατρούς.
Το καλοκαίρι επέστρεψε στην δουλειά του, αλλά δεν φαινόταν να έχει απομείνει τίποτα από τον παλιό Κεν Σμιθ. Όλες οι προηγούμενες επιθυμίες, οι φιλοδοξίες και οι απόψεις του του φαίνονταν ψευδείς και κενές.
Το κύριο που συνειδητοποίησε ο Κεν, αφού η ζωή του πέρασε από τα χέρια τόσων ανθρώπων, ήταν ότι δεν θα αφήσει κανέναν άλλον να του επιβάλει τους κανόνες του παιχνιδιού.
«Οι γιατροί μου είπαν ότι δεν θα συνέλθω ποτέ. Είπαν ότι δεν θα μπορέσω να μιλήσω. Είπαν ότι δεν θα μπορώ να περπατήσω, ότι δεν θα γράψω ούτε μια λέξη. Αλλά τα κατάφερα» λέει ο Κεν Σμιθ στην ταινία «The Hermit of Treig».
Ο ερημίτης στο δάσος
Η Λίζι Μακένζι μεγάλωσε σε ένα μέρος, που πολλοί δικαίως ονόμαζαν «το τέλος της γης», στα νησιά της Σκωτίας. Από την παιδική της ηλικία ήταν ερωτευμένη με τα άλογα και δούλευε με αυτά τα ζώα για 10 χρόνια, αλλά στη συνέχεια αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα εστιατόριο.
Η νεαρή γυναίκα, τρέφοντας αγάπη για τη φύση, άνοιξε μια επιχείρηση όχι στην τουριστική περιοχή της Γλασκώβης ή του Εδιμβούργου, αλλά στα Χάιλαντς της Σκωτίας.
«Οι επισκέπτες στο κατάστημά μου ήταν κυρίως ντόπιοι κυνηγοί ελαφιών. Πίνοντας στο μπαρ, έλεγαν συχνά ιστορίες για έναν ηλικιωμένο άνδρα που ζει για περισσότερα από 30 χρόνια στο δάσος, σε ένα σπίτι που έχτισε ο ίδιος» λέει η Λίζι Μακένζι, σκηνοθέτης της ταινίας «The Hermit of Treig».
Η Λίζι ενδιαφέρθηκε για την ιστορία του ερημίτη, διότι ζούσε πολύ κοντά, μόνο δύο ώρες περπάτημα μέσα στο δάσος.
Ο ερημίτης δεν χάρηκε πολύ με την επίσκεψη του «εισβολέα». Όμως η Μακένζι τού ζήτησε να της μάθει να ψαρεύει κι αυτό μαλάκωσε τον άνδρα.
«Στην ηλικία του, πολλοί είναι ήδη εξαντλημένοι από τα χρόνια και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα. Εκείνη την περίοδο, ο Κεν Σμιθ ήταν περίπου 70 ετών και ήταν απίστευτα αφοσιωμένος στη ζωή του, γεμάτος περιέργεια και πάθος» λέει η Λίζι Μακένζι, σκηνοθέτης της ταινίας «The Hermit of Treig».
«Πόση απόσταση μπορώ να διανύσω μέσα στο δάσος;»
Αφού πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, ο Κεν Σμιθ δεν μπορούσε πλέον να ζήσει όπως πριν. Είχε δουλειά, αγαπημένους γονείς και μια κοπέλα που ήταν έτοιμη να γίνει γυναίκα του, όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει την περιπέτειά του.
Κατά τη διάρκεια της εργασίας του ως οικοδόμος κατάφερε να εξοικονομήσει κάποια χρήματα.
Το 1975, ο Κεν αγόρασε ένα αεροπορικό εισιτήριο και πέταξε στον Καναδά.
«Η κοπέλα μου καθάριζε το παράθυρο στο σπίτι. Ανέβηκα και την κοίταξα μέσα από το τζάμι. Άνοιξε το παράθυρο και με ρώτησε: “Κεν, θα με παντρευτείς;” Και δεν ήξερα τι να πω. Ήμουν έτοιμος να φύγω» λέει ο Κεν Σμιθ στην ταινία «The Hermit of Treig».
Άρχισε να ταξιδεύει στη Βρετανική Κολομβία και στο Γιούκoν, οδηγώντας άσκοπα σε ατέλειωτους δρόμους της ερήμου. Κάποια στιγμή σταμάτησε στη μέση του δάσους, βγήκε από το αυτοκίνητο και σκέφτηκε: «Αν μπω μέσα στο δάσος, πόση απόσταση μπορώ να διανύσω;»
Ο Κεν μπόρεσε να περπατήσει μακριά. Όπως είπε, μόνο ο ωκεανός διέκοψε το ταξίδι του. Συνολικά, περπάτησε 22.000 μίλια μέσα από τα δάση του Καναδά και το 1979 αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι του.
Γιατί κάποιοι εγκαταλείπουν τον πολιτισμό;
Η Λίζι Μακένζι αλληλογραφούσε με τον Κεν Σμιθ για επτά χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση το 2012.
Το 2019, αποφάσισε να γυρίσει μια μικρή ταινία για τον ερημίτη. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησε να καταλάβει τι ανάγκασε τον ίδιο, και άλλους ανθρώπους με παρόμοια μοίρα, να εγκαταλείψουν τον πολιτισμό.
Στην περίπτωση του Κεν Σμιθ, όλα θα μπορούσαν να αποδοθούν στο σωματικό και ψυχικό τραύμα, αλλά η Μακένζι παρατήρησε μέσα από την εμπειρία της πόσο διαφορετική είναι η ζωή στη φύση από την πόλη.
«Η ζωή στον πολιτισμό απαιτεί από εμάς να περιορίσουμε τις αισθήσεις μας. Για να λειτουργήσουμε κανονικά στον σύγχρονο κόσμο, είμαστε αναγκασμένοι να χτίσουμε προστατευτικά τοίχοι» δήλωσε η Μακένζι.
Η Λίζι Μακένζι πιστεύει ότι οι ερημίτες εγκαταλείπουν τους ανθρώπους όχι επειδή επιδιώκουν να απαλλαγούν από την επικοινωνία ή «μισούν την ανθρωπότητα», αλλά επειδή περιορίζονται από το πλαίσιο που τους εμποδίζει να ζουν και να αισθάνονται ανοιχτά, να αντιλαμβάνονται τον κόσμο άμεσα, χωρίς δεκάδες τεχνητά εμπόδια.
Το σπίτι του ερημίτη
Το 1979, ο Κεν Σμιθ, επιστρέφοντας στην Αγγλία, έγραψε ένα γράμμα στους γονείς του, λέγοντας ότι ελπίζει να τους δει σύντομα. Όταν το αεροπλάνο του προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Χίθροου, έμαθε ότι η οικογένεια, στην οποία ήλπιζε να επιστρέψει, δεν ήταν πια εκεί. Οι γονείς του πέθαναν, ενώ αυτός βρισκόταν στο εξωτερικό.
«Δεν ένιωσα τίποτα. Άρχισα να περιφέρομαι σε όλη τη χώρα. Κάποια στιγμή, ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι τους γονείς μου και να κλαίω. Και έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή» λέει ο Κεν Σμιθ.
Τότε αποφάσισε να βρει το πιο απομονωμένο μέρος στα βρετανικά νησιά. Αναζητώντας αυτό το καταφύγιο, περπάτησε σε όλη τη χώρα μέχρι που έφτασε στις όχθες της Loch Treig («Λίμνη του Θανάτου») στα Χάιλαντς της Σκωτίας.
Ο Κεν κοίταξε γύρω του και συνειδητοποίησε ότι είναι το μέρος όπου μπορεί να εγκατασταθεί, να ζήσει σε αρμονία με τον κόσμο και να συμβιβαστεί με όλα τα τραύματα και τις απώλειες. Έφτιαξε μια καλύβα και ένα μικρό υπόστεγο δίπλα της, για τα καυσόξυλα και την αποθήκευση τροφίμων. Στην όχθη της λίμνης έφτιαξε έναν λαχανόκηπο.
Ο Κεν ψάρευε, μάζευε μούρα και ξηρούς καρπούς και κατέγραφε τη ζωή του με μια σοβιετική κάμερα «Zenit» που αγόρασε τη δεκαετία του '70.
Ωστόσο, ο Κεν Σμιθ δεν έχει μετατραπεί σε πλήρη ασκητή. Για παράδειγμα, εξόπλισε ένα μικρό αποστακτήριο στο «κτήμα» του και ετοίμαζε ένα ποτό, που ο ίδιος το ονομάζει κρασί, και το κερνάει με ευχαρίστηση στους καλεσμένους του. Επιπλέον, υπάρχουν πολλά βιβλία στο σπίτι του και προσπαθεί να ανανεώσει τη βιβλιοθήκη, όταν κατά καιρούς πηγαίνει στην πόλη.
Η καλύβα του Κεν είναι γεμάτη αναμνήσεις, υπάρχουν εκατοντάδες φωτογραφίες γονέων και φίλων, πολυάριθμα ημερολόγια που κρατούσε από την ηλικία των 5 ετών. Το σπίτι του ερημίτη έχει γίνει ένα μουσείο.
Το σοβαρό ατύχημα
Το 2019, η Λίζι Μακένζι πήγε για λίγες μέρες να επισκεφτεί τον Κεν και για να ετοιμάσει υλικό για ένα ντοκιμαντέρ. Ένα βράδυ ο ερημίτης έπεσε στο κατώφλι του σπιτιού, σκοντάφτοντας σε κάτι και χτύπησε το κεφάλι του.
Οι μώλωπες επουλώθηκαν γρήγορα, αλλά 10 ημέρες αργότερα αφότου η Λίζι Μακένζι έφυγε, ενημερώθηκε ότι ο Κεν Σμιθ μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε νοσοκομείο του Fort William με εγκεφαλικό.
Ο ερημίτης κατάφερε να στείλει σήμα χρησιμοποιώντας μια συσκευή GPS, που του έδωσαν οι ντόπιοι. Πέρασε επτά εβδομάδες στο νοσοκομείο, αλλά όταν εκπρόσωποι της διοίκησης του Fort William του πρότειναν να μετακομίσει σε ένα διαμέρισμα στην πόλη για να είναι υπό την επίβλεψη γιατρών, εκείνος αρνήθηκε.
Ο Σμιθ παραδέχτηκε ότι η ζωή στην πόλη θα ήταν πολύ πιο εύκολη και ασφαλής για εκείνον από άποψη σωματικής υγείας, αλλά ψυχολογικά δεν άντεχε να είναι μακριά από τη «Λίμνη του Θανάτου» και το σπίτι του.
«Όταν έπαθα εγκεφαλικό, ήταν τρομερό. Κατάφερα να κάνω μια προσευχή, μετά έπεσα στο έδαφος... Και τότε γέμισα με εκπληκτική ηρεμία. Ήταν τόσο παράξενο. Ξάπλωσα στο χιόνι και δεν υπήρχε φόβος ή άγχος» λέει ο Κεν Σμιθ.
Όλα θα τελειώσουν γρήγορα
Μόλις η Λίζι Μακένζι έμαθε για το συμβάν, έσπευσε στο Fort William και έμεινε με τον Κεν μέχρι να συνέλθει. Αργότερα αποφάσισε να συνεχίσει τα γυρίσματα της ταινίας, η οποία έχει πλέον εξελιχθεί σε ταινία μεγάλου μήκους.
Στο Fort William, οι γιατροί εξέτασαν προσεκτικά την υγεία, τις γνωστικές και σωματικές ικανότητες του Κεν Σμιθ πριν τον αφήσουν να γυρίσει πίσω στη «Λίμνη του Θανάτου». Πλέον ήταν εξοπλισμένος με μια ειδική δορυφορική συσκευή, την οποία πρέπει να ανάβει κάθε εβδομάδα για 15 λεπτά, ενημερώνοντας τις Αρχές ότι όλα είναι καλά.
Ωστόσο, οι επιπτώσεις του εγκεφαλικού είναι αισθητές. Μια από αυτές είναι ότι ο Κεν Σμιθ βλέπει συχνά πολύχρωμα κύματα ή αντικείμενα που λάμπουν με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
«Αυτό είναι πολύ όμορφο. Τουλάχιστον οι συνέπειες ενός εγκεφαλικού δεν είναι σίγουρα άσχημες» αστειεύτηκε.
Ένας από τους κατοίκους της περιοχής παραδίδει φαγητό στον ερημίτη κάθε μήνα και παραλαμβάνει την αλληλογραφία. Τώρα ο Κεν δεν χρειάζεται να περπατήσει 40 χιλιόμετρα μέχρι το πλησιέστερο γραμματοκιβώτιο.
Με την πάροδο του χρόνου, ο Κεν Σμιθ έγινε διάσημος και διατηρεί εκτενή αλληλογραφία, συμπεριλαμβανομένης της πρώην αγαπημένης του.
Ο Κεν δεν φαίνεται να νιώθει το δέος του θανάτου. Γνωρίζει την ηλικία του και τι θα συμβεί αν αρρωστήσει ξανά. Ωστόσο, ο ερημίτης δεν επιθυμεί να εγκαταλείψει τη μοναξιά του φοβούμενος το αναπόφευκτο.
«Αν αρρωστήσω ξανά, θα τελειώσουν όλα γρήγορα. Αν όχι, όλα θα πάνε καλά. Ελπίζω να ζήσω μέχρι τα 102» λέει ο Κεν Σμιθ στην ταινία για τη ζωή του.
Πολυμέσα
Τελευταία τροποποίηση στιςΠαρασκευή, 28 Ιανουαρίου 2022 11:16